Het Amerikaanse componistenduo Jerry Leiber en Mike Stoller tekent op 20 september 1957 een contract met de platenmaatschappij RCA. Zij hebben als zelfstandige producenten een vergelijkbare overeenkomst met o.m. Atlantic. Onder deze deal met RCA blijven zij samenwerken met Elvis Presley.

Leiber en Stoller schreven al in het begin van de jaren vijftig muziek, maar toen nog uitsluitend voor zwarte rhythm and blues artiesten. Beiden waren afkomstig van de Amerikaanse oostkust en liepen elkaar pas in Los Angeles tegen het lijf. Hun muzikale bagage was een smeltkroes van jazz, klassieke muziek, zwarte rhythm-and-blues, Latijns-Amerikaanse ritmen en Tin Pan Alley, wat ze zouden weten om te zetten in zowat de grootste hits uit de popgeschiedenis. Toen midden jaren vijftig de zwarte muziek ingang vond bij het blanke publiek, waagden ook Leiber en Stoller de overstap. Ze zouden dé songleveranciers worden van het rock-’n-rolltijdperk met typische genres zoals de pallet, muzikale dialogen zoals in bv. Along came Jones van The Coasters.

Leiber en Stoller zijn beiden geboren in 1938. Jerry Leiber in Baltimore, Mike Stoller in Long Island. Jerry, die geen gemakkelijke jeugd kende, groeide op in de buurt van het zwarte getto van Baltimore met voortdurend de blues in de oren. Net twaalf besloot zijn moeder met hem uit te wijken naar Los Angeles. Mike kreeg ook vrij vroeg met muziek te maken, want zijn moeder trad ooit op als koorzangeres in Gershwins ”Funny Face” en hij hing vaak rond in de jazzkroegen op 52nd Street toen de Stollerfamilie verhuisde naar L.A.

Hier vatte Mike ook zijn muziekstudies aan en speelde piano in diverse tienerbands, terwijl Jerry zijn muzikale kennis bijschaafde als hulpje in een platenwinkel op Fairfax Avenue, waar hij hopeloos verliefd werd op de rhythm-and -blues. In die tijd schreef Jerry zijn eigen bluesteksten en op zoek naar een goeie songschrijver kwam hij bij Mike Stoller terecht. Karakterieel niet meteen het juiste deksel op de juiste pot, want Mike was een nogal teruggetrokken jongen die niet dadelijk een verlengstuk vond in fuifnummer Jerry. Toch klikte het muzikaal van in het begin. Blues en zwarte muziek was hun gezamenlijke interesse en in 1951 werd een van hun eerste composities door The Robins uitgebracht op het Modern Records-label. Hun eerste echte productie was Hound dog, in 1952 opgenomen door Willie Mae ‘Big Mama’ Thornton. Datzelfde jaar zette Little Willie Littlefield hun Kansas City op plaat, al zou dat nummer pas bekend worden in de versie van Wilbert Harrison en nog wat later in die van Trini Lopez.

Tot dan toe hadden Leiber en Stoller uitsluitend voor Spark Records gewerkt, maar toen in 1956 Atlantic Records met een contract voor de dag kwam, aarzelden ze geen ogenblik. Op datzelfde moment gingen The Robins uit mekaar en stapten Carl Gardner en Bobby Nunn mee op naar Atlantic. Mike en Jerry gingen dadelijk op zoek naar twee nieuwe zangers en vonden die in Leon Hughes en Billy Guy. The Coasters waren van dan af een feit. Searchin, uitgebracht begin ’57, zou hun eerste grote hit worden, iets later nog eens overgedaan met Along came Jones, een parodie op de cowboyfilms met een Jerry Leiber op zijn tekst-best. Elke Coasters-single werd pas na weken oefenen op plaat gezet. Girls, girls, girls, Three cool cats, Poison Ivy, That is rock and roll.

In 1957 weken Leiber en Stoller uit naar New York waar ze bleven produceren voor Atlantic Records, maar ook een paar nummers opnamen met Elvis Presley, ook al waren ze achteraf niet altijd even tevreden over het resultaat. De meeste bijval kende de Presley-versie van Hound dog, goed voor zeven miljoen verkochte exemplaren.

In 1954 namen Willy and Ruth voor Spark Records Love me op, wat later ook op plaat gezet door Billy Eckstine en Georgia Gibbs, maar het zou pas twee jaar later een hit worden toen Elvis het uitbracht. Loving you en Hound dog zouden de eerste nummers worden die Leiber en Stoller speciaal voor Elvis schreven. In de lente van ’57 componeerden ze in recordtijd, in amper vijf uur, de soundtrack voor “Jailhouse Rock” met naast de titelsong, Baby I don’t care, Treat me nice en I want to be free. Daarna zou nog een hele waslijst volgen, de ene plaat al hitgevoeliger dan de andere. Don’t, King Creole, Girls, girls, girls en Bossa Nova Baby als echte uitschieters.

Nog zo een Leiber en Stoller-succesformule was hun samenwerking met The Drifters die resulteerde in prachtsingles als There goes my baby, On Broadway en de drie Ben E. King-klassiekers (leadzanger van The Drifters) Spanish Harlem, Stand by me en I (who have nothing). Met dat soort van platen en arrangementen gaven Leiber en Stoller al een duw in de rug van de gepolijste soul van de jaren zestig. Burt Bacharach, Doc Pomus, Mort Shuman, Carole King, Barry Mann en Cynthia Weil vonden trouwens in het begin hun beste inspiraties in die Drifters-composities. De aanvankelijk zwarte thema’s van de Leiber-en Stoller-teksten waren intussen geleidelijk aan uitgedund tot datgene wat de Amerikaanse jeugd in de vroege sixties bezighield.

In 1964 vonden Mike en Jerry een nieuwe uitdaging in hun platenfirma Red Bird met als vaste producers Jeff Barry, Ellie Greenwich en Shadow Morton en met paradepaardjes als The Dixie Cup’s Chapel of love, The Shangri-Las Leader of the pack en Alvin Robinson’s Bottom of my soul.

Bij het aanbreken van de jaren zeventig was hun verhaal al zo goed als geschreven, ook al mogen we knappe nummers als I’m a woman en Is that all there is? uit die periode zeker niet over het hoofd zien en zeker niet hun opnamesessies met Elkie Brooks ( Pearl’s a singer), Procol Harum, Peggy Lee en Stealer’s Wheel. Hun schrijverstalent mag dan al zijn uitgeblust, hun songs hebben nog aan geen enkele kracht ingeboet!

Jerry Leiber overleed de 22ste augustus 2011 aan de gevolgen van een hart- en longziekte. Hij liet drie zonen na.