Maandag 22 juni 2004. De dag dat de eerste DVD-sets van “Aloha” en the “Comeback Special” in uw brievenbus vielen, liepen de telefoontjes van onze leden al binnen. Iedereen was het erover eens: zoveel moois hadden we in onze stoutste dromen niet durven hopen. Loepzuivere beelden, haarscherpe audio en – best van al – de vollédige shows, inclusief de mislukte takes en weggeknipte fragmenten. Erelid Tom Mees schreef voor ons zijn visie neer. Beter en scherper konden we het zelf niet verwoorden.

- Door Tom Mees

Voor diegenen die deze beelden nog niet gezien hebben (als er al zijn): er staat jullie heel wat lekkers te wachten. Voornamelijk de '68 Comeback Special biedt veel inzicht achter de schermen van deze historische TV-special. We zien Elvis ondermeer “stoeien” met die blonde vamp uit de bordeelscène, zij doet haar best hem te verleiden...en het lukt ook nog! Onbetaalbare beelden, die duidelijk de humor en het charisma van Elvis laten zien. Hét hoogtepunt zoals verwacht zijn alle 4 live shows (2 stand-up en 2 sit-down shows) zoals gebracht op 27 en 29 juni 1968, zondermeer behorend tot de meest betekenisvolle van zijn carrière.

Het was wel een beetje vreemd te constateren dat de stand-up concerten onderbroken werden om Trouble/Guitar Man te brengen, voor latere invoeging met andere versies van dit nummer, elders in de special. Ik wist ook niet dat er 'n valse start plaats vond voor Heartbreak Hotel, waarmee Elvis o.m. de eerste stand-up show opent (en waarbij hij zo prachtig trilt van emotie). Een beetje een vreemde medley van Heartbreak Hotel/One Night gaat het (lang vermeende) "echte" openingsnummer immers vooraf. Knap dat we dit ook krijgen op de DVD, en dat ze het niet hebben weggelaten.

Kwaliteit is troef, vooral van de kant van Elvis dan, want het studio-orkest dat hem begeleidt tijdens deze solo-concerten is niet echt in de wieg gelegd voor rock 'n' roll, hun sound komt dan ook beter tot uiting in nummers als “Love Me Tender” en “Can't Help Falling In Love”. Ook het arrangement, de manier van het aaneenrijgen van zijn grootste hits, komt vandaag misschien wat gedateerd over. De TCB-band zou later pas echt vuur in deze nummers helpen brengen. Nog één klein minpuntje is het feit dat Elvis “If I Can Dream” niet live brengt tijdens de stand-up shows, maar playbackt.

Jammer, maar wellicht ook weer te maken met de bedoeling een collage te maken met de andere versie van het nummer (afsluiter). Daarom was playbacken technisch gezien wellicht meer aangewezen. Maar het is toch leuk deze 2 extra “If I Can Dream” performances te hebben. De mensen in de studio waren de eerste fans ooit die dit nummer te horen kregen, wat een voorrecht!

Maar Elvis rockt en croont als de beesten en ziet er... gewoon imponerend knap uit. Je moet maar letten op de vrouwen en meisjes in het studiopubliek en je weet voldoende. Het was al een poos geleden dat hij er in een film zo goed en gelukkig uitzag. En zijn stem zat op dat moment precies tussen 2 periodes in: de jonge Elvis met de hogere stem en de rijpere Elvis met de diepe, rijke stem. Resultaat: het beste van de jeugdige Elvis gecombineerd met het beste van de gelouterde Elvis. Een zekere heesheid, veroorzaakt doordat hij regelmatig in een hogere key zingt dan zijn stem aankan, geeft des te meer echtheid en passie aan de nummers. Machtig mooi. In 1969 had hij dat ook nog maar vanaf 1970 ebde het weg.

Hier geeft hij zijn oldies nog het respect dat ze verdienen, zoals “Hound Dog” of “All Shook Up”, iets wat in latere jaren al eens anders was. Het hoogtepunt en de verrassing van de stand-up shows is “Baby What You Want Me To Do”. Elvis moet even enkele dode minuten vullen, en improviseert wat op gitaar. Een lekker lange intro, Elvis die al spelend knielt tot bij zijn publiek en een heerlijke uitvoering van het onvoorziene nummer is het gevolg. Mijn God, waarom hebben we daar zolang moeten op wachten?

Aloha From Hawaii dan. Ik heb deze show altijd al gezien als een emotioneel statement van Elvis, een show waarbij geladen en emotionele nummers als “You Gave Me a Mountain” de bovenhand haalden, gezien zij de gemoedstoestand van Elvis himself anno 1973 perfect weerspiegelden. Ondanks het feit dat dit een belangrijk carrière-hoogtepunt was, verkeerde Elvis in die periode in een privé-crisis, waar Aloha hem even uithaalde. Hij slaagde er aan de hand van een crash-dieet in om ernstig af te slanken en zag er goed uit, beter dan tijdens de On Tour-shows van 1972.

Na Aloha ging het helaas weer bergaf met hem, zoals vaak beschreven in menig boek. Vegas wachtte op hem met de zoveelste routineuze showroom-optredens, gewichts- en drugsproblemen, tot zelfs een on-stage gevecht met enkele oververhitte ‘fans’ en doodsbedreigingen aan het adres van “verrader” Mike Stone toe. Een wereldtournee had misschien de ommekeer kunnen brengen. Helaas...

Hoedanook, deze Hawaiiaanse shows zijn vaak het mikpunt geweest van spot in de progressieve muziekpers, omdat de Elvis die hierin verschijnt erg verschilt met die van amper 4 ('68 Comeback Special in december '68' uitgezonden) en zelfs maar 2,5 jaar geleden (TTWII 1970). Wie een wild tekeergaande Elvis verwachtte, in de trant van “Polk Salad Annie” tijdens TTWII, kwam bedrogen uit. De crooner en patriot Elvis had duidelijk de bovenhand op de rocker in hem die avond, al werden ook songs als “Burning Love” of “A Big Hunk O' Love” gezongen. Maar songs als “What Now My Love” of “I'm So Lonesome I Could Cry”, dààr lagen Elvis' hart en ziel in.

Elvis bewoog niet erg veel, waarschijnlijk omwille van de wetenschap dat deze show zou opgenomen en uitgebracht worden op LP, en buiten adem zijn vooraleer de apotheose (“An American Trilogy”) plaatsvond niet echt aangewezen zou geweest zijn. Vergelijk deze “Suspicious Minds” van de Aloha shows maar eens met die van TTWII, en je hoort een wereld van verschil.

Om één of andere reden bleef en blijft Elvis in de ogen van menig muziekcriticus een relikwie uit het 50s tijdperk. Dat over-geromantiseerde beeld van de rebelse rock 'n' held blijkt voor sommigen moeilijk verzoenbaar met de Elvis uit de seventies, compleet met rijk gearrangeerde ballades, jumpsuit met edelstenen en cape, en de hele sjaaltjes/water routine. Voor mij echter, is deze Aloha-Elvis minstens even echt als de fifties-Elvis.

De 70’s Elvis moest muzikaal geen compromissen meer sluiten. Hij zong louter nog wat hijzelf en zijn publiek wou horen. In de 50’s, hoe briljant en baanbrekend die jaren verder ook waren, nam hij ook al eens wat “vullertjes” op, dingetjes als “Let Me”, “Steadfast Loyal and True” of “Poor Boy”, die je moeilijk als klassiek materiaal kan bestempelen. En hoewel Elvis veel rock 'n' roll zong in de 50’s, lag zijn hart minstens zoveel bij nummers als “Peace In The Valley”, “Love Me” of “I Was The One”. Zijn voorliefde voor ballades kwam ook al in zijn Sun-periode tot uiting, en is steeds blijven voortduren tot aan het einde, met zijn laatste albums, bijna uitsluitend gevuld met ballades. Nog een voorbeeld: de home-recordings in Duitsland en thuis in de VS: hier kon hij echt zijn voorkeur laten blijken, en het waren weer ballades, zachtere nummers.

In dat opzicht waren de jaren zeventig eigenlijk vrijere jaren voor Elvis, de rock 'n' roll hits waren in zekere zin niet meer zo noodzakelijk als eerder in de 50’s om zijn carrière op te helpen bouwen, en Elvis deed meer zijn zin. Om maar te zeggen dat de éénzijdige visie dat Elvis na 1970 slechts een willoze slaaf van Parker was, totaal geen hout snijdt. In artistiek opzicht was hij vrijer dan ooit tevoren.

De nieuwe montage van de beelden van de Aloha shows verbeteren nog wat al heel goed was, ze laten inderdaad meer de intimiteit zien tussen Elvis en zijn muzikanten/publiek. Elvis zingt zeer goed, met name “You Gave Me A Mountain”, “I'm So Lonesome I Could Cry”, “I'll Remember You”, “What Now My Love” en “An American Trilogy” zijn vocale hoogtepunten. “Fever” en “Steamroller Blues” vind ik persoonlijk beter (hotter) in de dress rehearsal van 12/1/73, eerder bekend als The Alternate Aloha.

En qua entrances en exits ken ik geen betere shows: Elvis lijkt wel licht uit te stralen van binnenuit, zoveel présence is en blijft zonder weerga, fenomenaal. De opnames van de bonusnummers zijn een aardige aanvulling bij de DVD-sets. Je moet wel grote bewondering hebben voor Elvis, omdat hij nog zoveel discipline kan opbrengen om nog 5 after-show nummers te zingen, terwijl hij net dé live-show van zijn leven gegeven had.

Nog even wat commentaar over de foutjes: ik al deze mankementjes verbleken met de schat aan ongezien materiaal en de kwaliteit van de presentatie. Als je weet hoe je het belangrijkste foutje (de skip bij de Aloha-arrival) kan omzeilen (gewoon even fast forward duwen) is al wat van de frustratie weggenomen. Het probleem duikt trouwens op vóór Elvis' eigenlijke aankomst per helikopter, dus er wordt niks belangrijk gemist met het doorspoelen. Het hàd moeten vermeden worden, dat wel, maar er wordt tegelijk zoveel moois geboden dat je wel gek moet zijn deze producten af te schrijven als waardeloos. Conclusie: de DVD's zijn voor vele fans zeker en vast “a dream-come-true”.

Bedànkt, Elvis.