Gisteren vond in Toronto de wereldpremière plaats van EPiC: Elvis Presley in Concert, de nieuwste film van regisseur Baz Luhrmann. Inmiddels, een dag later, stromen de eerste recensies en verslagen van alle kanten binnen – en de teneur is duidelijk: Luhrmann heeft opnieuw een indrukwekkend Elvis-project afgeleverd. Drie jaar geleden stal hij al de show met zijn speelfilm Elvis, die wereldwijd bijna 300 miljoen dollar opbracht en acht Oscarnominaties kreeg. Met EPiC kiest hij voor een totaal andere insteek, maar minstens zo meeslepend.

Hoewel de titel doet vermoeden dat het om een klassiek concertregistratie gaat, is EPiC veel meer dan dat. Luhrmann putte uit uniek beeldmateriaal van de vroege jaren zeventig, met hoogtepunten uit de documentaires Elvis: That’s the Way It Is en Elvis on Tour. Het resultaat is een gedurfde mix van live-optredens, repetities, backstage-momenten, studio-opnames en nooit eerder gehoorde voice-overs waarin Elvis zelf zijn leven reflecteert.

Luhrmann omschrijft de film zelf als een “tone poem”: een poëtische remix die de energie, humor en kwetsbaarheid van Elvis in beeld brengt. Net als in zijn eerdere film durft hij grenzen te verleggen, met gewaagde montages en moderne mix-technieken.

De film volgt in grote lijnen een Elvis-show, maar breekt steeds open om de mens achter de artiest te laten zien. We zien Elvis tijdens zijn legendarische shows in het International Hotel in Las Vegas in 1970, maar ook latere fragmenten uit On Tour. Daarmee ontstaat een tijdsbeeld waarin Elvis’ jumpsuits haast een tijdlijn vormen: van de iconische witte pakken met studs tot het lichtblauw en donkerblauw van de jaren daarna.

Muzikaal is Elvis in topvorm: speels in de rock-’n-rollklassiekers en vol overgave in de grote ballads. Hoogtepunten zijn de eerste live-uitvoering van Burning Love, een verrassend fragment van Bob Dylans I Shall Be Released, en uiteraard showstoppers als Suspicious Minds en Can’t Help Falling in Love.

Het publiek in het Princess of Wales Theatre reageerde uitzinnig. Sommigen konden zelfs niet stil blijven zitten en dansten mee in de zaal – iets waar Luhrmann subtiel op inspeelde door vooraf te beloven dat de meest enthousiaste fans speciale promotiematerialen zouden ontvangen.

De recensies zijn unaniem lovend: EPiC is geen documentaire en geen puur concert, maar een meeslepende beleving die Elvis opnieuw presenteert zoals hij bedoeld was – groots, intens en met een aanstekelijke energie.

Waar Elvis (2022) vooral een biografisch drama was, is EPiC een feest van herkenning en ontdekking voor zowel oude als nieuwe fans. Luhrmann laat zien dat Elvis’ comebackjaren in Las Vegas nog altijd springlevend zijn en slaagt erin de erfenis van The King in een nieuwe dimensie te plaatsen.