Twee feestjes voor de prijs van één

Traditiegetrouw zet de crew van ElvisMatters het nieuwe jaar in met een heel bijzondere Birthday Party. Elk jaar immers, nodigen we een exclusieve gast uit die ons meeneemt naar de hoogtedagen van Elvis’ carrière. Dit keer kozen we voor een Amerikaanse gast die nooit eerder in Europa geweest is, van een primeur gesproken: KEITH ALVERSON, die de knapste foto’s ooit van Elvis gemaakt heeft. Elvis kende het talent van Keith, en bedankte hem ervoor met een handdruk vanop het podium. De foto’s op deze pagina’s zijn maar enkele voorbeelden van het meesterschap van Keith.
- Peter Verbruggen


Keith Alverson (3 mei 1952) hoorde Elvis voor het eerst op de radio, toen hij amper 4 was. Blijkbaar had hij als kleuter de nodige overtuigingskracht, want dezelfde dag verraste zijn moeder hem met de single “Hound Dog”. Niet helemaal onlogisch misschien, want Keiths ouders waren beiden overtuigde Elvisfans.
Keith groeide op met de muziek van Elvis, al had hij nooit gedacht dat hij ooit die fantastische zanger live zou zien, laat staan er de beste foto’s van maken. Ook later niet, toen hij zijn vrouw Marsha – zelf ook een grote Elvisfan – leerde kennen.
Fotograferen was voor Keith een hobby. Toen hij de kans kreeg een live concert mee te maken begin jaren ’70, smokkelde hij stiekem zijn kleine pocketcamera mee binnen.

Had je ooit gedacht dat die foto’s zo’n historische waarde zouden hebben?

“Neen, ik had niet eens een deftige camera toen, en mijn eerste foto’s van Elvis waren erg slecht. Dat veranderde later, toen ik een duur toestel kocht, een Minolta 101, en fotografie-lessen ging volgen. Daar ging een wereld voor me open.”

De eerste ‘professionele’ foto’s die je nam van Elvis, dateren van 3 juli 1973 in je thuisstaat Atlanta.

“Juist, ik was toen net 21. Aanvankelijk had ik niet eens tickets voor de show, maar het lot besliste er anders over. In de buurt van het Omni Auditorium stopte iemand me twee gratis tickets toe. Zomaar. Het waren kaartjes voor de 10de rij. Pas later ontdekte ik dat ze voor een ‘speciale gast’ gereserveerd waren, maar die had op het nippertje afgebeld – en ik stond net op het juiste moment op de juiste plaats.”

Hoeveel concerten woonde je bij?

“Ik zou Elvis ongeveer 85 keer live zien, en ik merkte ook verschillen tussen de shows: in Vegas was Elvis een relaxter dan ‘on the road’. Jammer genoeg gold er in Las Vegas een waanzinnig belachelijke regel dat er géén foto’s mochten genomen worden. De foto’s die ik wél heb van Elvis, komen allemaal van live shows buiten Las Vegas.”

Heb je Elvis ooit persoonlijk ontmoet?

“Als je vraagt: heb je ooit met hem persoonlijk gesproken, dan zeg ik nee. Het gebeurde wél een paar keer dat Elvis me in het publiek zag, of vooraan bij het podium en plots z’n hand uitstak. Daar werden gelukkig foto’s van genomen, zodat ik die toch als souvenir heb.”

Er werd veel gezegd over de tanende kwaliteit van de shows in de seventies. Merkte je dat zelf?

“Zeker. Als fotograaf bekijk je de artiesten toch altijd anders: je focust op ze, en analyseert ze. Zo wist ik op de duur dat ik bij het begin van het concert naar zijn handen moest kijken. Als ze opgezwollen waren, zou het een minder sterke show worden. Als ze er scherp en fit uitzagen, sprongen de vonken eraf.”

Hoe kon je als jonge knaap zoveel shows bijwonen? Dat moet handenvol geld gekost hebben.

“Ik heb ze ook niet allemààl bijgewoond: ik moest wel selectief zijn. Eén van de voorwaarden die ik mezelf had opgelegd, was dat de showroom per auto bereikbaar moest zijn. Ik bezocht meestal shows tijdens het weekend, zodat ik geen extra vakantie moest aanvragen. En ik rookte niet, dronk niet, en spaarde m’n geld voor Elvis.”

Stel dat Elvis z’n problemen in 1977 overwonnen had, welk soort muziek zou hij vandaag maken?

“Countrymuziek denk ik, met een grote voorkeur voor ballads. Hij zou nog steeds touren, maar niet meer in de grootste zalen van de wereld. Hij zou nu in showrooms vanaf 5.000 zetels spelen.”

Elvis droeg vooral in 1973 het ene nieuwe pak na het andere. Welk heeft jouw voorkeur?

“Het Tiger suit, of the Chinese Dragon. Dat waren prachtige creaties. Al vond ik de eerste, eenvoudigere pakken, zonder overdaad aan versieringen óók adembenemend.”

Wat is het meest bizarre voorval dat je je herinnert van de live shows?

“God, er zijn er zoveel. De eerste keer dat hij m’n hand schudde, dat was magisch. Een ander heel raar moment, was in Las Vegas. Vooraan, op de duurste plaatsen, bemerkte ik een vrouw die duidelijk boven haar theewater was. Ze bleef maar roepen dat ze een sjaaltje wilde. Uiteindelijk kwam Elvis tot bij haar tafel, en gooide een sjaaltje. Ze greep het beet, en gooide het meteen terug. Elvis vond het amusant, en wierp het weer terug, maar de fun was er snel af: de vrouw was dronken en bleef het ding maar teruggooien op het podium. Elvis was wel slimmer, en hij ging er niet meer op in. Maar het mooiste moment, dat was toen iemand een klein meisje op het podium zette. Elvis zag dat, en hield haar een sjaaltje voor. Wat hij niet wist, was dat het kindje blind was. Toen Elvis dat doorhad, knielde hij, legde het sjaaltje om haar hals en fluisterde iets in haar oor. Dat was zo aangrijpend mooi, dat dat wellicht mijn meest favoriete herinnering is aan Elvis, de entertainer.”

Op 6 januari kom je voor het eerst naar een Europese Elvis-meeting, kijk je daar naar uit?

“Hemeltje, ja! Marsha en ik tellen de dagen af. We hebben zoveel gehoord over de vriendelijkheid en het respect van Europese fans, dat we nauwelijks kunnen wachten om op het vliegtuig te stappen. Speciaal voor de leden van ElvisMatters, breng ik een reeks unieke foto’s bij die in de zaal tentoongesteld kunnen worden. Stuk voor stuk zijn het foto’s waar ik ontzettend trots op ben. Het is een eer om ze met zoveel mensen te kunnen delen.”