Ze blijven de meest “mysterieuze” groep die ooit bij Elvis op het podium stond. Overbodig, zeiden de enen, want hij had toch al The Stamps? Te duur vonden de anderen, want er stonden toch al bijna 40 muzikanten op het podium? En toch, tussen 4 september 1973 en eind december 1975, was de groep VOICE een vaste waarde bij elke Elvis-show. Elvis was trots op de groep die hij zelf had samengesteld. Na december ’75 bleef het jarenlang compleet stil rond Voice. Tot begin dit jaar, toen Sherill Nielsen, Tim Baty en Donnie Sumner – 30 jaar na de split – opnieuw samen in de studio doken en voor het eerst weer een plaat opnamen. Reden genoeg om deze bijzondere, ietwat bizarre vocal groep even in de schijnwerpers te zetten. Of om Elvis te citeren: “Ladies and gentlemen, I give you VOICE!”




Elvisfans kregen Voice voor het eerst te horen op de LP “Elvis As Recorded Live On Stage In Memphis”. Tijdens de introducties van de band, die pas later op de FTD-release verscheen, zegt Elvis letterlijk “This is a new group travelling with me, theyre're from Nashville and I call them Voice".
- door Olav Pawlenko

Flashback naar januari 1973. Kort na de Aloha From Hawaii show besluit Donnie Sumner om The Stamps te verlaten en zich naast gospel ook toe te leggen op country, een muziekgenre dat in die periode aan een revival bezig was. Samen met twee muzikale vrienden, Tim Baty en Sherril Nielsen (hij veranderde later zijn voornaam in Shaun), richt Donnie Sumner de groep 'Tennessee Rangers' op. Nielsen had in 1966 al samengewerkt met Elvis als lid van The Imperials. Kort daarna vervoegde hij The Statesman, een gospelkwartet, waar Tim Baty basgitarist was. Baty speelde voordien ook al basgitaar bij J.D. Sumner and The Stamps. Van een kleine wereld gesproken, dus.

De Tennessee Rangers hadden al gedurende enkele maanden optredens in Nashville, ondermeer bij de Grand Ole Opry, toen Donnie Sumner in september 1973 een telefoontje kreeg van Charlie Hodge. Elvis had gehoord dat Tom Jones problemen had met zijn backing vocals (The Blossoms – werkten ook mee aan de '68 comeback show van Elvis) en dacht dat dit misschien iets zou zijn voor Sumner. Elvis liet Donnie overvliegen naar Las Vegas, samen met zijn groep. Hoe erg Tom Jones het gebaar ook apprecieerde, hij kon de diensten van de Rangers niet gebruiken wegens contractuele redenen. Uiteindelijk bleven de Tennessee Rangers nog een week in Las Vegas en zijn ze aanwezig op de party van Elvis' closing night show. Daar zingt het trio enkele gospels aan de piano. Elvis hoort hen, en is danig onder de indruk.
Wellicht was het daar en toen, aan de piano, wanneer Elvis beslist dat hij zelf het trio in dienst zal nemen. Hun taak zou erin bestaan om voor Elvis te zingen, zowel in shows als privé, liedjes uitzoeken en schrijven, en samen met Elvis reizen. Kortom, ze zouden spoedig deel uitmaken van Elvis' entourage en waren dag én nacht voor the King beschikbaar. Meest opmerkelijke is dat de groep niet werd uitbetaald door het management van Colonel Parker, maar door Elvis zelf. Nog diezelfde nacht schrijft Elvis hun contract op een servet; hun vergoeding is 100.000 dollar per jaar, een fortuin. Colonel Parker wordt asgrauw als hij van de deal hoort en ontwikkelt snel een afkeer tegenover de groep.
Elvis besluit om de naam te veranderen in “Voice”, naar aanleiding van Larry Gellers spirituele uitgave 'New Age Voice'. Ook al kost het hem handenvol geld, Elvis is tevreden dat hij nu zelf een privé-groep heeft en laat dit enthousiasme ook blijken. Een aantal vaste muzikanten zijn minder onder indruk. The Stamps voelden zich buitenspel gezet, en Joe Guercio wist niet wat hij aan moest met drié verschillende backing koren. Elvis zelf, was perfect gelukkig: hij kreeg precies de sound die hij wou.

Op 22 september 1973 is er een mini-sessie opgezet in Palm Springs, met de bedoeling om onafgewerkt materiaal van de Stax-sessie in juli te redden. Hier vervult Voice al direct een belangrijke taak. 'Sweet Angeline' wordt succesvol overdubt, de nummers 'Are You Sincere' en 'I Miss You' worden er ‘from scratch’ opgenomen. Dit laatste nummer werd overigens door Donnie Sumner geschreven, en door hem ook aangedragen. Er wordt ook veel tijd besteed aan 2 demo's die Voice opneemt. Het was Elvis' bedoeling om de groep hiermee aan een platencontract te helpen, wat helaas niet zo uitdraait.

De groep zou niet uit Tim Baty, Sherill Nielsen en Donnie Sumner alleen blijven bestaan. De jonge Zweedse pianist Per-Erik Hallin (Elvis noemde hem Pete Hallin) reist in december 1973 naar Amerika om auditie te doen als pianist bij Voice. Het trio had namelijk een eigen band, waarvan de bezetting nogal sterk wisselde. De 3 zangers en de overige leden van de band bezoeken Graceland. Het is daar waar het pianospel van Hallin enorm in de smaak valt en hij prompt wordt aangenomen als 4de officieel lid van Voice. Sterker nog, diezelfde nacht gaat Hallin mee naar de Stax Studio, waar een nieuwe opnamesessie gepland is. 'Thinkin' About You' van Tim Baty en 'Mr. Songman' van Donnie Sumner worden door Elvis opgenomen. Nielsen brengt verder de songs 'Help me' en 'Spanish Eyes' aan. Voor de vaste entourage was dat duidelijk al de invloed van “Voice”.

Elvis opent zijn tiende Las Vegas seizoen eind januari 1974. Voice staat vanaf dat ogenblik mee op het podium. Hun plaats was vlakbij de piano, tegenover The Sweet Inspirations en The Stamps. Het aantal backing vocals steeg hiermee tot maar liefst 11 personen! 'Spanish Eyes' en 'Help Me' worden in duet gezongen met Nielsen, net als 'Softly, As You Leave Me'. Voice brengt het nummer 'Killing Me Softly' solo. Een nieuwe song die door het trio wordt voorgesteld voor dit seizoen is 'Why Me, Lord?' Opnieuw een bewijs van de grote muzikale invloed van “Voice” op Elvis.

Tijdens de tournee van maart 1974, verlaat Nielsen voor korte tijd de groep. Het hectische leven en de druk worden hem even te veel. Voice's pianist Hallin wordt gecontacteerd om de openstaande plaats op te vullen. Op de LP 'Elvis As Recorded Live On Stage In Memphis' krijgt Hallin dan ook een speciale introductie van Elvis, want naast een schitterende pianist blijkt hij ook goed te kunnen zingen. “I’d like you to meet the young man in the middle, he's from Sweden and he plays fantastic piano and is one of the best singers around. His name is Pete Hallin…Pete, welcome on board. (applaus)”


Na de tournee keert Nielsen terug. Vanaf mei wordt het voorprogramma van de Elvis Presley show uitgebreid met een act van “Voice”, waarmee hun inbreng steeds belangrijker wordt. “Voice” bestaat op dat ogenblik, naast pianist Hallin, gitarist John Rich, basgitarist Tommy Hensley - die ook al de baslijnen inspeelde tijdens de mini-sessie van 21 september 1973 - en verder drummer Bill Blackwood. Een aantal koperblazers van het Joe Guercio orkest vullen de band verder aan. Het minste wat je van de Voice-act kan zeggen, is dat het energieke en dynamische muziek is. Het trio zelf was gekleed in zeer opvallende, jumpsuitachtige pakken met flashy, typische jaren zeventig kleuren. Voice zorgt bovendien voor een aantal nieuwe songs in de setlist, waaronder: 'I Couldn't Live Without You', 'Aubrey' en 'Bringin' It Back', ondermeer te horen op de befaamde dubbel-CD “Desert Storm” (2 september 1974). Het voorprogramma bestond uit een viertal songs, vaak gospelliedjes met een eigen arrangement of up-tempo nummers met een min of meer een religieuze ondertoon. 'Bringin' It Back' werd door de 22-jarige Greg Gordon in 1974 geschreven die kortstondig gitarist was bij “Voice”. Onder druk van zijn erg gelovige vriendin verliet Gordon Voice, want ze wou niet dat hij met de overige leden van de groep omging. Voorheen werkte Gordon ook al met Elvis als lid van The Imperials in de periode 1970-1972. We zeiden het al: een kleine wereld.

Plots duikt ook een ander probleem op. De aanwerving van pianist Hallin was zo snel verlopen dat hij niet eens een geldige 'green card' had. Hallin moet terug naar Zweden, terwijl zijn plaats wordt ingenomen door een vriend van hem: Tony Brown, “little Tony” voor de vrienden.

In maart 1975 is Voice op vraag van Elvis present bij de Today-sessie. 'Bringin' It Back' staat ook op de opnamelijst. Tony Brown speelt de piano track in, en basgitarist Hensley vervoegt het trio als vierde stem.

Tony Brown werkt zich snel in en kent spoedig het hele verloop van een Elvis Presley show. Zodra hij hoort dat Glen D. Hardin de TCB band wil verlaten, dringt hij erop aan om zijn plaats in te nemen, wat uiteindelijk in 1976 gebeurt. Brown blijft van dan af bij alle overige shows bij de TCB-band spelen.

Tussen de concerten door bleef Voice ter beschikking van Elvis en zongen ze vaak gospels van laat in de nacht tot 's morgens vroeg. Hun gigantische vergoeding wordt zonder morren uitbetaald. Sterker nog, wanneer Sherill Nielsen klaagt over zijn haaruitval, betaalt Elvis de hele haar-transplantopteratie.

Maar niet alles is rozengeur en maneschijn. De stress van het voortdurend touren, de drugs die ook bij “Voice” vlot van hand tot hand gaan, en het onregelmatige leven in de mini-wereld rond Elvis eisen hun tol. Kort na Elvis'13de Las Vegas seizoen in september 1975, onderneemt Sumner een zelfmoordpoging, waarbij hij een religieuze ervaring heeft. Hij overleeft, dankt zijn redding aan God en beslist om zijn leven 180° te keren, en zich te heroriënteren. Met lood in de schoenen stapt Donnie Sumner naar Elvis en beslist dat hij terug moet naar Nashville om af te kicken van de drugs. Later zou Donnie toegeven dat hij voor 200 dollar cocaïne per dag verbruikte, “plus een berg medicatie”. Ondermeer hierdoor, maar ook door de constante tegenwerking van Colonel Parker en de jaloezie t.o.v. de groep, beslist de groep zichzelf te ontbinden.
Elvis toont begrip, en zegt Donnie Sumner alle steun toe. Hij weet precies wat Donnie bedoelt, en bekent:: 'I'd like to go somewhere and start over, but I can't. I've got to keep on being Elvis'.
Elvis overtuigt Sherill Nielsen om te blijven: zijn tenor stem deed hem aan Roy Orbison denken, zei hij zelf.. Nielsen zwicht voor het royale aanbod: 2500 dollar pér week + onkosten. Zijn plaatsje op het podium is nu bij The Sweet Inspirations.

Nielsen krijgt ook na “Voice” een belangrijk aandeel in de shows. Naast een aantal solo's, waaronder 'Danny Boy' en 'Walk With Me', opent hij ook het nummer 'It's Now Or Never' met 'O Sole Mio' en helpt Elvis aan de hoge noten in 'Unchained Melody'. Dat Elvis zich gemakkelijk voelt in de buurt van Sherill Nielsen, zien we in de opnamen die gemaakt werden voor de CBS-TV special 'Elvis in Concert' van juni 1977. Omdat Voice niet meer in het voorprogramma zit, nemen The Sweet Inspirations en The Stamps deze taak volledig op zich.

Na de split van “Voice” kickt Donnie Sumner inderdaad af van zijn drugverslaving, maar houdt er een vliegtuigfobie aan over. Hij neemt een job aan als buschauffeur en wordt later dominee. Tim Baty bleef, net als Nielsen, actief in de muziekbusiness. Sherill Nielsen is de enige ‘high profile’ zanger van “Voice”, die graag ingaat op uitnodigingen van fanclubs en concertorganisatoren.

Het is duidelijk dat Voice een belangrijke invloed heeft gehad, zowel privé als professioneel, op Elvis' leven. Ze waren niet alleen het muzikale paradepaardje van the King, maar hadden ook een duidelijke inspraak in de songkeuzes voor opnamesessies. Tijdens de live shows was hun inbreng - zeker die van Nielsen - voor Elvis onmisbaar.

Voice is prominent aanwezig op de talrijke live-shows die beschikbaar zijn uit de periode 1974-1975. Op de import-CD 'Guaranteed To Blow Your Mind' staat ook het complete voorprogramma dat Voice bracht in juni 1975. Beslist de moeite waard om te beluisteren.
Studiotracks waar de groep aan meewerkte staan verspreid over de albums Today, Promised Land, Raised On Rock en Good Times.

De CD “Nielsen, Sumner, Baty and others - Distilled Gospel” is een heruitgave van hun oorspronkelijke LP uit 1973. Vorig jaar kwam de groep voor het eerst sinds 1975 terug samen ter gelegenheid van een concert in Memphis. De CD is binnenkort verkrijgbaar in de EM-Shop.