Instrumenten van Bill Black op mini-tournee door Amerika
“Hij was een uitstekende muzikant. Maar vooral: een onvervangbare vader”

Terwijl Bill Black, de bassist van de Blue Moon Boys én pionier van de rock ‘n’ roll, al 42 jaar geleden overleed, blijft zijn bijdrage tot de muziek van Elvis onuitwisbaar. Sinds kort trekken Nancy en Louis Black, zijn kinderen, door Amerika met een mini-tentoonstelling over het leven en werk van hun vader. We spraken Louis Black (59) in Memphis, eerder deze maand.

Vertel me even kort over de manier waarop je vader is opgegroeid.
Well… pa werd geboren in september 1926 in Memphis, als één van 9 kinderen. Rijk was de familie niet: ze leefden, net zoals Elvis later, in de sociale woonblokken aan Lauderdale Courts. Pa’s jongste broers liepen ook school in Humes High, al was pa zelf al afgestudeerd toen Elvis er les volgde. Ken, de jongste zoon van mijn grootouders, kende Elvis wel en trok lange tijd met hem op, voor hij beroemd werd.

Je vader had wel een heel aparte stijl van spelen: velen zeggen dat hij de eerste was die ‘actie’ bracht in de set van de Blue Moon Boys.
Wie dat zegt, heeft gelijk ook. Pa was een geboren optimist, die niets liever deed dan mensen aan het lachen brengen. Op sommige oude beelden zie je hem op de bas zitten, met beide handen in de lucht. Laat me je zeggen dat bass-spelers dat àbsoluut niet deden, in de fifties. Maar pa wist wat de teenagers graag zagen, en speelde daar gretig op in. Scotty was een heel ander type: de rust zelve, en tussenin stond Elvis: de combinatie werkte; blijkbaar. Pa’s stand-up bass klinkt ook heel dominant in de Sun-songs. Velen denken dat Sam Philips voor de eerste sessies beroep deed op een drummer, maar in werkelijkheid speelde pa enkel slapping bass. En later, vanaf Jailhouse Rock, speelde hij de Fender Precision Bass, een complete revolutie in de populaire muziek, gezien vanuit het bass-perspectief. Pa was de eerste ook, die de elektrische bass zo openlijk toonde.

Nochtans gaat het verhaal dat je vader zijn eerste elektrische bass weggooide omdat hij er niet kon op spelen.
Dat is een waar verhaal. Elvis was gevallen voor de ‘sound’ van Fender en wilde per se dat pa elektrisch speelde. Bij de opname van 'You're So Square Baby, I Don't Care' wilde het maar niet lukken: de intro was te moeilijk, omdat pa zijn grote bass gewend was. Toen de intro steeds maar weer fout ging, gooide hij het ding boos op de studiovloer. Uiteindelijk heeft Elvis de intro gespeeld, al kreeg pa er wel de credits voor.

Maar ook al werd de Fender tijdens de sessie weggegooid, je hebt het instrument nog steeds.
Zeker. Ik heb zowel zijn eerste als zijn laatste elektrische bass. De stand-up werd verkocht aan Paul McCartney, maar de andere instrumenten hou ik zelf, als erfstuk. Ze zijn niet te koop.

Ik neem aan dat ze veilig achter slot en grendel zitten?
Meestal wel. Op speciale gelegenheden stel ik ze tentoon, samen met enkele foto’s en knipsels, wat kleding van pa en enkele platen. Het is een stuk rock ‘n’ roll geschiedenis, per slot van rekening. Ik word wel eens gevraagd om een museum te openen, maar dat doe ik niet: ik hou het liever kleinschaliger, bescheidener, beheersbaar ook.

Even terug naar oktober 1965, toen je vader overleed. Heb je dat bewust meegemaakt?
Reken maar. Ik was 17, en ik voel nog steeds de machteloosheid van toen. Pa heeft 4 maanden in het ziekenhuis gelegen en ook al was hij amper 39, we beseften dat hij nooit meer thuis zou komen. Dat waren harde tijden. Geld was er nauwelijks, want muzikanten verdienden een pàk minder dan nu. Bovendien had moeder nog 4 opgroeiende kinderen thuis, die allemaal gevoed en gekleed moesten worden. Het waren verschrikkelijke maanden. Uiteindelijk stierf pa aan de gevolgen van een hersentumor, maar het duurde een eeuwigheid voor ik zijn dood kon verwerken. Toen ik afstudeerde, kon ik maar aan één ding denken: hoe trots zou hij wel niet geweest zijn? Ik ben gehuwd, kreeg kinderen… en moest altijd weer beseffen dat ik er alleen voor stond. Mijn vader was de belangrijkste man in mijn leven. Hij was een uitstekend muzikant, maar vooral een ideale en onvervangbare vader. Pas jaren na zijn dood, toen ik weer één van mijn nachtmerries had, veranderde dat gevoel van leegheid. In een droom – ik zweer je, die was levensecht – kwam pa naar me toe en hij wenste me geluk met al wat ik in mijn leven bereikt had: mijn diploma, mijn werk, mijn gezin. De volgende ochtend, leek het dat ik in een andere wereld ontwaakte. Eindelijk kon ik de draad weer oppikken waar die in 1965 afgeknipt was. Het leek alsof pa was teruggekomen om me te zeggen: ‘ga verder jongen, alles is goed’. Sinds die droom heb ik niet één nachtmerrie meer gehad. Heel bizar.

Elvis woonde de uitvaart niet bij…
Dat klopt, en daar heeft hij veel kritiek voor gekregen, maar onze familie heeft het hem nooit kwalijk genomen. Hij wou vermijden dat de begrafenis een mediacircus werd, en bleef weg. Een paar weken later is hij wel langsgekomen, zonder pers of fotografen: dat gebaar hebben we erg geapprecieerd.

Tot slot de onvermijdelijke vraag: wanneer lezen we je boek?
Binnen enkele jaren, hoop ik. Scotty is onlangs bij me thuis op bezoek geweest, en we hebben letterlijk uren gesproken over ‘the old days’. In totaal heb ik 8 uur gesprek op band staan, genoeg voor een héél dik boek. Maar ik heb er geen haast mee. Ik ben al blij dat de fans mijn pa nog niet vergeten zijn en dat ze, net zoals jij, interesse hebben in zijn werk. Het boek doe ik later wel, als ik op pensioen ga.