“Alsof ik een elektrische kabel vastgreep”

Je hoeft zelfs geen Elvis-fan te zijn om te weten dat 1956 één grote successtory was voor the King. Zo legendarisch is dat jaar. Elvis nam er zijn eerste million seller op (“Heartbreak Hotel”), bracht er de bestverkopende single uit zijn carrière uit (“Hound Dog/”Don’t Be Cruel”) en blikte z’n eerste film in (“Love Me Tender”). Maar toch… was 1956 niet echt een zorgenvrij jaar. RCA had met 40.000 dollar de grootste uitkoopsom uit haar geschiedenis achter de rug, en dat geld moest natuurlijk renderen. Toen Elvis in april van dat jaar debuteerde in Las Vegas, leek het alsof de Presley-hype al voorbij was, nog voor de Mystery Train goed en wel op de rails stond. Het publiek reageerde lauwtjes in Vegas, en bleek vooral te wachten op de volgende act. Elvis had zich z’n shows in de glitterstad Las Vegas wel anders voorgesteld… en keek met een bang hart uit naar 13 mei 1956. Op die dag zou the King aan z’n eerste grote tournee beginnen, verder van huis dan ooit. Parker had liefst 20 shows geboekt in dertien dagen tijd. Als Elvis ook buiten de zuidelijke staten (waar hij wél een ster was) zou ontgoochelen, zou dat een flinke streep door de rekening kunnen betekenen, en mogelijk een turn-around in zijn carrière.
De jonge Elvis (pas 21) stond op scherp, toen hij op 13 mei voor het eerst het podium opliep in St-Paul, Minnesota. Veel getuigenverslagen zijn er uit die tijd niet meer, en wat wel in boeken is opgedoken, zijn meestal aangedikte verhalen die pas na tientallen jaren neergeschreven werden. Elvis Matters zocht – én vond – een ooggetuige van één van die bijzondere concerten. Alicia Kitrell (17 in 1956) woonde het enige concert bij dat Elvis ooit in het Shrine Mosque Theater van Springfield Missouri zou geven. Om precies te zijn: pas tijdens de allerlaatste tour, op 17 juni 1977, keerde de Presley Road Show terug naar Springfield, Missouri. Het getuigenverslag van Alicia werd één dag na de show van 1956 neergeschreven in haar dagboek. Authentieker kan moeilijk. Speciaal voor dit magazine diepte ze haar verslag opnieuw op. Als een geboren vertelster, zegt ze…:

“Alles wat ik meemaakte in die tijd, gebeurde samen met mijn nichtje Judy. Ze was pas 15, maar we gingen met elkaar om als zussen. Het was op 1 mei dat we hoorden dat Elvis naar Springfield zou komen. We kenden Elvis van z’n liedjes op de radio en van twee tv-optredens in de Stage Show. Judy en ik zworen dat we zouden gaan. We mochten van onze ouders, op voorwaarde dat we de tickets zelf betaalden. En die waren prijzig: 1,50 en 2 dollar voor een plaatsje op het balkon, en 2,50 dollar vooraan. Twee weken lang spaarden we ons lunchgeld op. Elke dag waren we meer en meer overtuigd dat we dit onmogelijk mochten missen. In de dagen voor de show schreven de krant haast dagelijks over Elvis. De foto’s van meisjes die haast gek werden, spraken ons ontzettend aan: wat hééft die man dat hij tieners zo dol kan maken? Wij zouden zoiets nooit doen. Massa-hysterie was niet aan ons besteed. Wij waren dames… Wisten wij veel dat dat snel zou veranderen.”
“Eindelijk was het zover. Donderdag 17 mei 1956, de dag die mijn leven zou veranderen. Sommige meisjes van andere scholen hadden van hun leerkrachten de raad gekregen niét naar het concert te gaan. Bij ons op school werd er gewoon zedig over gezwegen. Toen we die avond door de deuren stapten van het grote Shrine Mosque Theater, trilde elke zenuw in mijn lichaam. De eerste die we tegenkwamen, was een vriend van Judy. Hij bekeek onze tickets en schudde zijn hoofd: ‘Dat zijn slechte plaatsen…’ Vraag me niet hoe hij het gedaan kreeg, maar die kerel loodste ons mee naar de eerste rijen. De plaatsen op de plooizetels waren genummerd, en toch mochten we door de ticketcontrole. Misschien had hij de tickets van vrienden die afgebeld hadden ofzo, in elk geval stapten we recht de Zevende Hemel in. We zaten op de derde rij. Hoeveel beter kan je zitten? Tegen 8 uur zat de Shrine bijna vol. Ik keek verschillende keren achterom, ook al uit schrik dat iemand ons nog zou komen wegjagen, en het viel me op dat de zaal niet helemaal uitverkocht was. Raar, vond ik dat. Boven in het balkon waren nog grote gaten te zien. Laatkomers, of was Elvis toch niet zo populair dan we dachten? Anderzijds woonden er maar 50.000 mensen in Springfield, het was dus geen reuzenstad.”
“Het was nauwelijks kwart over 8 toen de lichten doofden. Het eerste gedeelte van de show werd verzorgd door een band die niet aangekondigd werd, en niet eens een naam had. Het leek eeuwen te duren. Na een heel korte pauze doofden de zaallichten opnieuw. Het werd pikdonker. Toen ze weer aangingen, stond hij daar. Amper 6 meter voor ons. De gitaar om z’n schouders, een zwoele grijns op z’n gezicht en een joekel van een diamanten ring aan z’n vinger. Beschrijven wat we voelden, is onmogelijk. Ik denk dat je het kan vergelijken met het gevoel dat je hebt als je een blote, elektrische draad vastneemt. Eén grote schok. Elvis zong twee nummers, ‘Money Honey’ en ‘Heartbreak Hotel’. Plots, voor we begrepen wat er aan de hand was, was Elvis weer weg. Ik keek naar Judy en het eerste wat ik zei, was ‘Waarom sta je op je zetel?’ Haar antwoord: ‘Ik? En jij dan?’ Dàt was het dus wat we in de krant zagen… meisjes-histerie! Waarom Elvis plots backstage ging, ben ik nooit te weten gekomen. Was er wat met het geluid? Gilden we harder dan de speakers klonken? Na een kwartier doofden de lichten opnieuw, voor de derde keer. En wéér was Elvis daar. Dit keer duurde de set minstens een half uur. ‘That’s All Right Mama’ zat erbij, ‘Tweedle Dee’, ‘Flip Flop & Fly’, een twééde keer ‘Heartbreak Hotel’ en als afsluiter… ‘Hound Dog’. Elvis kondigde het nummer aan als zijn volgende single – ook al zou die pas op 2 juli opgenomen worden – en hij noemde het een ‘souvenir van Vegas’ (nvdr: het was in Las Vegas dat Elvis ‘Hound Dog’ voor het eerst live hoorde tijdens een concert van Freddy Bell & the Bell Boys).
Het was al donker buiten toen de deuren van het Shrine Mosque weer opengingen. Achteraan in de zaal stond een standje met souvenirs. Met het weinige geld dat ik nog had, kocht ik een Elvis Presley lipstick en een foto met gedrukte handtekening op – samen 0,75 dollar. Mijn ticket, dat niet eens afgescheurd was, heb ik jarenlang in mijn handtas bewaard. Buiten kwamen Judy en ik enkele vrienden tegen en we geraakten niet uitgepraat over de fantastische avond die we hadden beleefd. Het was goddelijk geweest, en Elvis… welke normale tiener zou na de show niét van hem gedroomd hebben? Opnieuw kwamen we Judy’s vriend tegen, die ons eerder al super-tickets had gegeven. ‘Weet je dat Elvis is gaan eten in de Shady Inn?’ vroeg hij… Met de groep van 7 sprongen we in één auto en reden we naar het Shady Inn-restaurant. Onderweg zei iemand dat het een heel nette zaak was waar tieners zeker niet binnen mochten, zonder hun ouders. We wachtten minstens een uur voor het restaurant, maar geen spoor van Elvis. Uiteindelijk trok de oudste van de groep z’n stoute schoenen aan, en ging binnen. ‘Elvis?’, reageerde de ober, ‘die was hier voor de show. Hij is weer naar z’n hotel, het Kentwood Arms Hotel.’ Verdorie! Al die tijd hadden we op de verkeerde plaats postgevat. Opnieuw de wagen in, en plankgas naar het Kentwood Arms Hotel, enkele straten verder. We wisten dat we met een groep van 7 geen kans maakten om binnen te geraken. Daarom spraken we af dat we ons in 3 groepjes opdeelden om ongemerkt binnen te glippen. Ik bleef bij Judy. We namen plaats in de zetel van de lobby. Nog geen tien minuten later hoorden we in de gang gestommel. Zou het…? Als een pijl uit een boog vlogen we erheen – en dààr stond Elvis, met z’n rug tegen de muur. Blijkbaar hadden nog andere jongens en meisjes dezelfde strategie bedacht, want we moeten zeker met 20 rond hem gestaan hebben. Omdat we toch met een hele groep waren, voelde ik me sterk genoeg om z’n linkerhand te nemen en die op mijn hart te leggen. Hij was ontzettend lief. Hij vroeg of we naar de show geweest waren, wat we ervan vonden (gegil!), of we in Springfield naar school gingen, van welke muziek we hielden… Ik bedacht me in een flits: dit maak ik nooit meer mee! Geïnterviewd worden door Elvis Presley! Ik legde mijn vingers in de zijne, en bekeek die knoert van een ring van dichtbij. Het bleek een ring te zijn met zijn initialen EP, en in elke letter twéé diamanten. Hij droeg een grijs jasje, en ik vroeg ‘m of ik alsjeblief één van zijn knopen kreeg. Hij lachte, en zei dat er weinig van z’n jasje zou overblijven als iedereen in het hotel er een stukje van wou. Ik had op dat ogenblik mijn rechterhand gegeven voor één zo’n knoop… Ik schat dat we een kwartiertje rond hem hebben gestaan, en hij vond het helemaal niet erg. Tot hij zei dat iemand hem kwam oppikken, en hij ervandoor moest. Zonder tegenstribbelen, zetten we allemaal een stap achteruit… ‘See y’all later’, zei hij, en vertrok.”
“De hele week was ik de populairste meid van school. Ik moest iedereen mijn hand laten zien, die in die van Elvis gerust had…”
Elvis is sinds die dag nooit ouder geworden voor me. Ik blijf me hem herinneren als een perfecte gentleman, die absoluut geen misbruik maakte van de mogelijkheden die hij had. Toen hij later auto’s en ringen weggaf, dacht ik: ‘Dat is ‘m helemaal’. En telkens hij op tv kwam, zag ik Elvis weer voor me, zoals ik ‘m in het Kentwood Arms Hotel gezien had: een los tweedelig pak, met een lichtblauw hemd en een oogverblindende ring.”
“Foto’s heb ik helaas niet genomen. We waren tieners, en hadden niet eens geld genoeg om een deftige plaats in de zaal te betalen. Maar ik heb het mooiste souvenir dat je je kan indenken: vijftien onuitwisbare minuten vlakbij Elvis.”

Leuk om weten: donderdagmiddag, 17 mei gaf Elvis ook een interview aan één van de persjongens van Springfield Missouri. Dat gesprek staat op de bonus-CD die bij het Ger Rijff-boek “My Wish Came True” hoort (zie ook clubshop). Wie die dag ook in het Shrine Mosque Theater aanwezig was, was een 11-jarige jongen die luisterde naar de naam John Wilkinson… die 13 jaar later zélf op het podium zou staan naast Elvis.
(De foto’s bij deze reportage dateren van april 1956)