De stad die bovenaan het lijstje staat van de meeste Elvis concerten is zonder twijfel Las Vegas met maar liefst 837 uitverkochte shows van The King. Op de tweede plaats, goed voor 105 concerten, staat Lake Tahoe. Maar ondanks de vijf concertreeksen is er slechts weinig geluids- en beeldmateriaal beschikbaar van deze shows, en blijft deze gokstad een grote onbekende. ElvisMatters trok naar dit grensstadje en ging zelf op onderzoek!

Door David Hamal

Lake Tahoe is gelegen op de grens van de staten Californië en Nevada, ongeveer 750 km ten noorden van Las Vegas. De naam van de stad komt van het meer (“Lake”) aan de voet van de berg Tahoe. Het tweede grootste meer van de USA is 60 km lang en 35 km breed, de berg torent ca. 3 km boven het meer uit. Van november tot april is de bergketen bedekt met een dikke laag sneeuw en is het gebied dan ook uiterst populair bij wintersporters. In de zomermaanden heerst er een warm klimaat, wat dan weer erg in trek is bij de zonnekloppers. Deze natuurlijke troeven zorgen ervoor dat de streek het hele jaar door populair is bij toeristen. Del Webb, eigenaar van het Sahara Casino Hotel in Las Vegas, trok begin jaren 60 naar het ski-oord met het plan om een ‘nieuw’ Vegas op te richten. ’s Avonds was er immers weinig tot geen entertainment voor de actieve toeristen. In 1965 opende het Sahara Tahoe Casino Resort zijn deuren. Uiteraard was dit splinternieuwe gebouw voorzien van alle nodige luxe en faciliteiten voor die tijd, inclusief een hypermoderne showroom waar de grote namen uit de jaren ‘60 op het podium stonden. Het succes van Elvis in het International Hotel in Las Vegas was Del Webb uiteraard niet ontgaan en hij wou maar wat graag dit succes in zijn Sahara Tahoe Hotel evenaren. In juli 1971 startte dan ook het eerste ‘Lake Tahoe’ seizoen.

Seizoen 1 – 20 juli – 2 augustus 1971 – 27 shows

De voorbereidingen voor het eerste Tahoe seizoen begonnen al op 4 juli. De repetities gingen door in de RCA Studio’s in Hollywood. Op 14 juli vertrok de cast naar het Sahara Hotel om in de showroom de finishing touch te leggen. Ondanks de hoge gage die het hotel aan de productie uitgaf, ging de concertreeks zeker geen financiële ramp worden voor hen. De vraag naar tickets was nooit eerder gezien in Tahoe. De gebruikelijke 1200 zitjes in het theater werden uitgebreid naar 1700 en zaten avond na avond vol…op de première (20 juli) werden er nóg eens 300 mensen extra in de zaal gepropt. Ondanks het feit dat het publiek en de omstandigheden min of meer gelijk waren aan die in Las Vegas, leek het alsof de nieuwe locatie inspirerend werkte voor Elvis. Ook de Colonel en platenlabel RCA waren uiterst gul: alle aanwezigen op de openingsavond kregen een tasje met de nieuw verschenen budget LP ‘C’Mon Everybody’, een sjaaltje, een foto-album, een badge en een teddybeer. Elvis verraste het publiek zelfs met een uitvoering van ‘I John’, een gospel die hij ongeveer een maand eerder in Nashville opnam. ‘Can’t Help Falling In Love’ keerde terug als slotnummer – en dat bleef zo tot het einde van zijn carrière. Tijdens de middernacht show op 1 augustus deelde Elvis een aantal 4-LP sets uit en voegde eraan toe: ‘De volgende keer geef ik de piano weg’. Gedurende deze twee zomerweken zagen meer dan 48.000 mensen Elvis aan het werk, gesteund door het Al Tronti orkest. De dag na het afsluitende concert trok het Presley-circus weer naar Las Vegas voor een periode van vier weken.

Seizoen 2 – 4 mei – 16 mei 1973 – 26 shows (8 geannuleerd)

Het tweede Tahoe seizoen startte met een heleboel heibel onder de fans. Het hotel had véél meer tickets verkocht dan er plaats was in de showroom. Om begrijpelijke redenen zorgde dat voor heel wat irritatie bij de tickethouders die op straat bleven staan. De veel kleinere zaal in het casino resort toonde dit keer een Elvis die niet in topvorm was, ook al had hij pas een zeer succesvolle tour afgerond. Wellicht speelde de vermoeidheid hem parten, samen met het feit dat de journalisten korter bij Elvis stonden en hem wel erg kritisch observeerden. Elvis kreeg dan misschien niet de lovende perskritieken van de eerdere tour, toch was deze concertreeks stukken beter dan de reeks in Las Vegas van drie maanden eerder in 1973. Het beste concert was ongetwijfeld dat van 13 mei om 3h (!) ’s ochtends. Ter gelegenheid van moederdag ging Elvis’ gage naar het Barton Memorial Hospital in Lake Tahoe voor de aankoop van nieuw materiaal. Elvis was in goede doen in het holst van de nacht en, net zoals bij de overige concerten, sprak hij weinig tussen de songs maar zong uitstekend. Maar het Tahoe-liedje werd noodgedwongen ingekort. Elvis moest om gezondheidsredenen de reeks vier dagen en 8 concerten eerder stopzetten. Hij kampte met ademhalingsproblemen die mogelijk te wijten waren aan medicatie. Karateleraar Kang Rhee was niet de enige die bezorgd was om Elvis’ toestand: ‘Je bent al een tijger (Elvis’ karate naam) en als je koning van de jungle wilt worden zul je je wonden moeten likken als een kat. Je moet niet vertrouwen op medicatie om beter te worden, je moet jezelf genezen’. Elvis realiseerde dat Kang gelijk had maar was niet gemotiveerd om aandacht te schenken aan de goede raad. Per slot van rekening was de breuk met Priscilla nog te vers. Elvis vloog naar Los Angeles om terug op krachten te komen na enkele vermoeiende weken van optreden.

Seizoen 3 – 16 mei – 27 mei 1974 – 22 shows (2 geannuleerd)

Ed Sullivan was de jonge rocker van bijna 20 jaar eerder nog niet vergeten. In zijn column in de krant ‘Little Old New York’ heeft hij het over ‘Elvis Presley’s opening at Sahara Tahoe is a blockbuster’, een kassucces. Elvis was in topconditie, wat perfect geïllustreerd wordt door het volgende: een vrouw riep ‘I Love You’, waarop Elvis antwoordt: ‘Ik hou ook van jou, maar wat kan ik hier op het podium daar aan doen? Misschien kunnen we straks wat regelen…’. Voor de eerste keer opende het groepje Voice de avond. De setlist zat goed in elkaar en de songs werden meer afgewisseld dan de gewoonte was. Er werden dagelijks twee shows opgevoerd, behalve tijdens de openingsnacht. De reeks werd afgesloten met weer een concert om drie uur in de ochtend. Het publiek was verre van slaperig tijdens de energieke sessie van zestig minuten. Het hotel besloot dit seizoen geen verschil te maken tussen de twee shows. Eerder was er een diner tijdens de eerste show en cocktails tijdens de tweede show. Het diner werd gewoon afgeschaft, hetgeen het hotel meer geld opbracht: er waren immers geen extra uitgaven voor het eten en er kon meer publiek in de zaal. Er werden weliswaar opnieuw twee shows geannuleerd wegens griep en een zere keel. De ‘Jackson Five’ met een 16-jarige Michael Jackson volgde Elvis de dag nadien op in het High Sierra Theatre.

Seizoen 4 – 11 oktober – 14 oktober 1974 – 8 shows

Voor het eerst komt Elvis voor de tweede keer in hetzelfde jaar terug naar Tahoe. Elvis diende immers nog acht geannuleerde concerten in te halen. Het zou het seizoen van enkele primeurs worden. Het Mexican Sundial Suit is de nieuwste jumpsuit-creatie, het enige pak dat hij nog droeg tijdens zijn laatste tournees. Kathy Westmoreland zingt voor het eerst een solo nummer in Tahoe (My Heavenly Father). Het principe van de twee cocktailshows per avond bleef gehandhaafd. Het grote probleem echter, lag bij de ticketverkoop. Het hotel wou komaf maken met de amateuristische verkoop van tickets, door enkel nog kaartjes IN het hotel te verkopen. Maar veel beterschap kwam er niet: al snel verschenen enorme wachtrijen aan de kassa. Eén fan stond liefst dertien uur op wacht om een ticket te kunnen bemachtigen. Op de zwarte markt werd tot $55 geboden voor een kaartje (ipv de normale $15).

Seizoen 5 – 30 april -9 mei 1976 – 15 shows.

Na een jaar van afwezigheid in Lake Tahoe, keerde hij in 1976 terug voor wat het laatste seizoen bleek te worden. Elvis was niet in opperbeste conditie, hoewel hij daar zelf niet van overtuigd was en bijgevolg toch zijn uiterste best deed voor zijn fans. De liedjeskeuze was gevarieerder dan de laatste tournees en dit keer leek hij door de intieme (kleine) showroom geïnspireerd om alles te geven voor zijn fans. Ook tijdens dit seizoen was het laatste concert speciaal voor moederdag en bleef hij niet minder dan twee uur op het podium. Het is haast niet te geloven dat de zanger Elvis beter en beter werd, terwijl de rest van zijn bestaan steeds meer in een neerwaartse spiraal terechtkwam. Detective John O’ Grady, vriend van Elvis, woonde verschillende concerten in Tahoe bij en maakte zich zorgen over de gezondheid van Elvis. In overleg met Elvis’ advocaat Hookstratten en Priscilla werd er uitgekeken om Elvis naar een rehabilitatiekliniek in San Diego te sturen. Hij zou er een viertal maanden doorbrengen om daarna een jaar rust te nemen in Hawaii. Elvis weigerde dit voorstel en stelde dat hij voor zichzelf kon zorgen. Jammer genoeg is het laatste nooit in de realiteit omgezet.

Het blijft een raadsel waarom er zo weinig geluids- en beeldmateriaal beschikbaar is van de Sahara Tahoe concerten. 105 opvoeringen, naar schatting 180.000 toeschouwers en amper zijn er foto’s opgedoken en is er tot nu toe geen énkel 8mm beeldmateriaal gevonden. Het FTD label bracht welgeteld één soundboard opname uit: ‘Takin Tahoe Tonight’, en er zijn amper een handvol matige publieksopnames verschenen. Zou de security streng gecontroleerd hebben op het binnensmokkelen van opname apparatuur? Het lijkt erop maar is anderzijds onwaarschijnlijk als we denken aan de ondermaatse structuur in de ticketverkoop.

Het Hotel anno 2008

Del Webs’s Sahara Tahoe Hotel met The High Sierra Theatre werd in 1983 omgedoopt tot het High Sierra Hotel en kreeg een Western thema. Del Webb was toen nog steeds eigenaar en zijn imperium van casino’s strekte zich zelfs uit tot in Hong Kong. In 1994 werd het resort verkocht aan de firma Columbia Sussex die het gebouw renoveerde en het omdoopte tot het Horizon Casino Resort. De plannen van de jaren ‘60 om van Lake Tahoe een gokstad met heuse strip naar Vegas model te bouwen zijn nooit echt van de grond gekomen. Vandaag staan er amper nog 4 casino resorts zij aan zij en straalt alles een beetje vergane glorie uit. Het hotel doet in niets nog denken aan de glorietijden van de Elvisconcerten. De grote namen uit de showbizz kwamen niet meer in Tahoe en de showroom werd uiteindelijk omgebouwd tot 4 bioscoopzalen. De enige originele link die er nog rest, is de suite waar Elvis verbleef voor en na zijn optredens. Kamer 1423 heeft nog steeds de naam ‘The Elvis Suite’ en kan voor 500 dollar per nacht geboekt worden.

ElvisMatters kreeg een exclusieve kijk in de suite. Hoewel het meubilair vervangen is, bleven de huidige eigenaars trouw aan de sfeer en uitstraling van de jaren ‘70. De indeling van de suite is nog steeds ongewijzigd en de muren zijn opgefleurd met Elvisfoto’s en souvenirs van de concertjaren. De suite is in twee grote delen gesplitst: een ontspanningsgedeelte en het slaapgedeelte. De rechterkant van het penthouse biedt een prachtig zicht op het meer, heeft een grote woonkamer met bar, biljart, fitnessruimte, keuken en sauna. In het slaapgedeelte bevindt zich de master bedroom met een jacuzzi. Verder is er een grote badkamer met douche en dressing. De slaapkamer met terras heeft zicht op de ‘strip’ en de achterliggende bergketen.
Volgens het hotelpersoneel krijgt het hotel erg weinig Elvi fans over de vloer die vragen stellen over het verleden van het hotel. De suite is wél frequent bezet door de grotere gokkers of wordt door zijn oppervlakte verhuurd voor privé-feestjes tot een honderd personen.

Facts & Figures

Tijdens het eerste seizoen bestond de achterban op het podium uit de vaste opstelling van de TCB Band: James Burton, John Wilkinson, Ronnie Tutt, Jerry Scheff en Glen D Hardin. The Imperials en de Sweet Inspirations verzorgen de backing vocals en Joe Guercio dirigeert niet zijn eigen orkest, maar het 23-koppige Al Tronti orkest. Het orkest van Tronti was immers het huisorkest van het Sahara Hotel en wegens budgettaire redenen vielen zij in voor het Guercio orkest. Dit orkest speelt overigens ook in de GodFather II, in de party-scene die opgenomen werd in Lake Tahoe.

In het tweede seizoen vervangt Emory Gordy Jerry Scheff op bas en hebben The Imperials plaatsgemaakt voor JD Sumner and the Stamps.

Derde seizoen, derde bassist in Tahoe: Duke Bardwell zorgt voor de lage tonen in seizoen 3 en 4. Tijdens seizoen 5 is oude getrouwe Jerry Scheff weer op post, maar is het pianoklavier doorgegeven aan Tony Brown.

In 1971 was ‘Can’t Help Falling In Love’ nog niet de vaste afsluiter van elk concert. Eénmalige afsluiters tijdens dit seizoen waren ‘Snowbird’, ‘I’m Leavin’, ‘The Impossible Dream’ en ‘Bridge over Troubled Water’.

De samenwerking tussen Elvis en Duke Bardwell staat niet bekend als de meest vriendschappelijke ooit. Toch mag Duke in oktober 1974 en in Lake Tahoe het lied ‘Please Don’t Bury Me’ zingen. Ook daarvan is nog steeds geen opname boven water gekomen.