Oud-burgemeester BILL MORRIS (2de van links op de foto)
over zijn beroemdste inwoner

Zijn naam doet misschien van ver een belletje rinkelen, maar voor de ruim één miljoen inwoners van Groot-Memphis/Shelby County klinkt ‘Bill Morris’ bijna even bekend in de oren als ‘Elvis Presley’. Morris werd verkozen tot sheriff in 1964 en begon daarmee aan een duizelingwekkende carrière die hem uiteindelijk in de burgemeestersstoel van Memphis bracht. Zestien jaar zou hij dat ambt waarnemen, een ongeëvenaard record. Het was ook in de sixties toen Bill Morris bevriend geraakte met Elvis. Fans kennen hem ongetwijfeld als één van de gezichten op de ‘Memphis Maffia-foto’, waarbij iedereen trots z’n politiebadge toont – en cadeautje van de burgemeester. In dit interview dat we toegezonden kregen door Henrik Knudsen, vertelt hij over zijn herinneringen en vriendschap met Elvis, zijn visie op de nalatenschap van The King en zijn prilste Elvis-herinneringen, uit de tijd dat beiden nog in Tupelo woonden.

Kan je ons wat meer vertellen over je carrière als sheriff en burgemeester van Memphis?
Ik werd verkozen tot Sheriff van Shelby County in 1964. Hierna werd ik nog tweemaal herverkozen: het maximum was drie keer. Daarna werkte ik consultant in vastgoed en commercieel zakelijke ontwikkelingen. In 1978 was ik kandidaat voor het burgemeesterschap. Ik oefende die functie 16 jaar uit, tot 1994. Elke verkiezing werd gewonnen met een gemiddelde van 90% van de stemmen. Ik denk dat ik nog een aantal keer herverkozen kon worden, maar ik besloot om met pensioen te gaan.

Is er nog iemand die zo lang burgemeester was?
Niet van Shelby County nee. En nu zal zeker niemand maar langer in dienst zijn omdat de maximum termijn vastgesteld is op acht jaar. De huidige burgemeester zit in zijn tweede termijn en kan zich dus niet meer opnieuw kandidaat stellen.

Ik las dat Memphis een straat naar je vernoemd heeft: The Bill Morris Parkway.
Het is een deel van de snelweg dat onderdeel uitmaakt van het Interstate systeem. Het was de grootste wegconstructie in de geschiedenis van onze gemeenschap. De parkway is langer dan 30 km, en heet nu inderdaad de Bill Morris Parkway.

Vertel eens over de trip naar Washington met Elvis om lid te worden van de Nationale Sheriff vereniging.
We waren in Washington voor andere zaken. In feite waren we daar om de baas van de FBI te ontmoeten. Ik had de afspraken geregeld om J. Edgard Hoover te ontmoeten. Op het moment dat we in Washington waren, was ik bestuurslid van de Nationale Sheriff vereniging en ik nam Elvis en de groep mee naar het hoofdkantoor. De baas van de organisatie, Ferris Lucas, nodigde Elvis en zijn vrienden uit om lid te worden. Er was heel wat commotie op de werkvloer toen Elvis verscheen. Maar Hoover kregen we helaas niet te zien.

Ben je zelf afkomstig van Memphis?
Nee, sterker nog: Elvis en ik zijn afkomstig van dezelfde plaats. Eer één van ons geboren was, leefden onze ouders naast elkaar in North Insipid. Pas toen Elvis op komst was, verhuisde de familie naar Tupelo, nog geen 500 meter van mijn grootmoeders huis. En alsof dat nog geen toeval genoeg is, had ik nog een relatie met een buurmeisje van Elvis. Elvis was drie jaar jonger dan ik en we groeiden in dezelfde streek op. Daarna verhuisde ik naar Memphis, nadat Elvis er al woonde. Hij ging nog steeds naar school, terwijl ik al afgestudeerd was. Hij studeerde uiteindelijk samen af met mijn vrouw, ze zaten in dezelfde klas en waren bevriend. Haar naam is Ann Norton. Ze heeft nog steeds haar klasboek waar Elvis een aantal opmerkingen in schreef.

Als we Tupelo buiten beschouwing laten, wanneer heb je Elvis dan voor het eerst ontmoet?
Ik werkte in een drukkerij voor ik sheriff werd. Elvis en Vernon waren klanten in de zaak in die tijd. Ik ontmoette hem voor het eerst op Graceland bij het afleveren van een bestelling, hoewel ik geen tijd met hem doorbracht tot ik sheriff werd in 1964.

Was jij niet degene die Elvis nomineerde voor de Jaycees award? Als dat zo is, bedankte Elvis je dan met een auto?
Nee, ik had daarvoor al een auto gekregen. Elvis was heel vrijgevig en schonk me een Mercedes. Ik was samen met mijn gezin op kerstbezoek en George Klein kwam binnen tegen me zeggen dat Elvis me buiten wou zien. Toen ik buitenkwam zij Elvis: ‘Kom eens naar mijn nieuwe auto kijken, wat vind je ervan?’. Ik zei dat het een zeer knappe wagen was. Hij antwoordde: ‘Gelukkig maar dat je hem knap vind, want hij is voor jou’. We stapten samen in en reden naar de luchthaven. Het was al laat op de avond en we wilden sigaren gaan kopen. Elvis zette de radio op en – geloof het of niet - ‘I’ll Be Home For Christmas’ van Elvis speelde. Maar voorts klopt het wel dat ik de naam van Elvis liet vallen bij de eerste selectie van kandidaten voor de Jaycees. Ik was trots op hem, en vond dat hij die waardering meer dan wie ook verdiende.

Heb je de auto nog steeds?
Nee, ik heb hem zo een twintig jaar geleden voor weinig geld verkocht, net toen ik burgemeester werd in 1978. Ik heb zelf nooit met de wagen gereden, mijn vrouw gebruikte hem. Ik heb hem voor ongeveer 12,000 dollar verkocht. Maar telkens hij nu opnieuw verkocht wordt, contacteert men mij om de echtheid te bevestigen. De laatste keer werd de Mercedes verkocht voor meer dan 500.000 dollar. Ik had hem beter gehouden!

In verschillende boeken staat dat Elvis een bijzondere interesse had voor de kameraadschap onder agenten. Heb je dat zelf ook gemerkt?
Elvis steunde alles wat met de locale politiediensten te maken had. Hij investeerde ook in de politie van Los Angeles en Denver om het drugsgebruik tegen te gaan. Hij investeerde zelfs in het oprichten van hulporganisaties voor drugsverslaafden. Op een bepaald moment was zijn betrokkenheid zo groot dat hij ook op nationaal niveau wou helpen. Hij wou erelid worden van de FBI of de geheime dienst. Dat is de reden waarom hij contact zocht met President Nixon, met als gevolg dat hij erelid werd van de geheime dienst. In Palm Springs reed hij zelfs vaak mee met de patrouille, dus ja, zijn interesse was groot. We plaagden hem er ook graag mee. Op een bepaald moment dacht Priscilla er aan om een oude auto the kopen en er een rood licht bovenop te zetten, net zoals in de oude Key Stone Cops slapstickfilmpjes. Elvis was dus zeer begaan met het politiewerk.

Gaf jij hem ooit politie-badges?
Meer dan eens zelfs. Hij had een badge en een pasje. Ook een aantal van zijn medewerkers ontvingen een badge van mij.

Ik weet dat je geen burgemeester was toen ze de Highway omdoopten tot Elvis Presley Boulevard, maar denk dat je men de luchthaven ook naar hem zou moeten vernoemen?
Als het over Elvis gaat, kan niets wat ze doen te veel zijn! Ik denk dat het de ultieme zet zou zijn als ze de luchthaven naar hem vernoemen: Elvis Presley International Airport. We doopten het traumacenter ook al het Elvis Presley Trauma Center. Ik had hiervoor de opdracht gegeven. In elk geval, een weg naar je vernoemd hebben is prettig, maar ik denk dat het een grotere impact zou hebben als je van en naar Elvis Presley Airport zou kunnen vliegen!

Denk je dat de kans er ooit zal inzitten? Of denk je dat de stad inmiddels vindt dat andere muziek zoals blues dezelfde impact heeft op Memphis als Elvis?
Ik denk niet dat er andere muziek is die belangrijker voor Memphis is dan die van Elvis. Het feit dat Elvis hier woonde, maakt van Memphis een stad waar mensen naartoe willen komen. En dat was de hergeboorte van onze uitgangsbuurten, met vooral Beale Street. Dit zou nooit gebeurd zijn zonder al die toeristen die Graceland bezoeken. Dat zette vervolgens de stad aan om meer en meer projecten te ontwikkelen om toeristen te lokken. Het is zo een beetje als de vraag, wat was er eerst, de kip of het ei? Memphis is een toeristische bestemming geworden, vooral omdat Elvis er aanleiding voor heeft gegeven. Maar of ook de luchthaven herdoopt wordt, dat is een ander paar mouwen. Ooit wel, hoop ik.

Hoe reageerde Elvis toen hij voor de Jaycees genomineerd werd?
Weet je, pas toen we hem vertelden welke mensen nog ooit werden genomineerd, zoals de perssecretaris van de president en andere opvallende jonge Amerikanen, werd zijn interesse gewekt. Ik denk dat die award zelfs zijn gouden platen overtrof. Hij ontving de award voor de man die wie hij was naast de bekende entertainer. Dat is ook de reden waarom we het trauma center naar hem vernoemd hebben. We wilden dat de mens Elvis Presley evenveel herinnerd werd als zijn muziek. De prijs werd niet zomaar aan de eerste de beste overhandigd. Het was niet enkel omdat hij goed kon zingen en entertainen, maar omdat hij een hart had voor het goede doel, hij was een goede burger, hij deelde met de rest van de wereld, hij had een positieve invloed. Elvis is steeds zeer dankbaar voor de award geweest. En ik denk dat iedereen in zijn entourage kan bevestigen dat dit één van de belangrijkste dagen uit zijn leven was.

Het verhaal gaat dat Elvis met de award op tournee ging, om hem aan iedereen te tonen…
Ja! Hij was één van de tien Amerikanen die dat jaar voor die award verkozen werden. Hij was ook gastheer voor de negen andere genomineerden, die hij bij zijn thuis ontving. Hij schonk elk van hen een horloge die hij speciaal voor de gelegenheid liet ontwerpen. En die award ging in een speciaal kistje mee ‘on the road’, zo trots was hij.

Klopt het ook dat je een politie-escorte regelde om Elvis naar een restaurant te begeleiden en dat je er achteraf problemen met je oversten door kreeg?
Wel, niet echt eigenlijk. Ik regelde de escorte en dacht dat het geen probleem was om onze mensen daar voor in te zetten. Het ging tenslotte om een beroemdheid. Ik deed hetzelfde als wat ik voor Danny Thomas zou gedaan hebben. Of eender welke inwoner van Memphis die het sterrendom bereikt had dat hij verdiende. Elke stad doet dat trouwens. Sommige dingen die je doet is voor de publieke veiligheid, andere dingen dan weer voor public relations. Politiewerk heeft beide nodig en doet ook beide. Maar ik kan me niet herinneren dat zo’n escorte me problemen opleverde, nee.

Wat denk je dat Elvis voor Memphis zou betekenen mocht hij er vandaag nog zijn?
Ik denk dat hij in het verlengde zou doorgaan waar hij mee bezig was. Als hij nog zou leven, zou hij optreden, en geld inzamelen voor goede doelen in de gemeenschap. Hij zou zeker het St. Judes Research Hospital steunen. Hij zou alles doen wat hij kon. Ik zal je een voorbeeld geven wat hij deed toen we geld te kort kwamen in de organisatie die de armen steunde met oogonderzoek en de aankoop van brillen. Ik sprak hierover met Elvis en hij schonk een smak geld aan de organisatie. Dat zou dus precies zijn wat hij nog steeds zou doen: anderen helpen.

Wat is je visie op de overname door Sillerman van het Elvis rijkdom?
Ik ken de organisatie daar niet goed genoeg voor. Wat ik wel weet is dat Priscilla een goede beslissing nam door Jack Soden in dienst te nemen. Ik denk dat Jack enorm veel gedaan heeft om een goed beeld van Elvis in stand te houden. Hij is ook de perfecte gastheer voor de meer dan 600.000 bezoekers die jaarlijks naar Graceland komen. Hij zorgt ervoor dat al deze mensen met respect behandeld worden en kunnen genieten van de nalatenschap van Elvis op een degelijke manier. Of ook de nieuwe eigenaars met hetzelfde respect tewerk zullen gaan, zal nog moeten blijken. Ik heb er alleszins vertrouwen in.

Heb je een mening over de Colonel? Heb je hem ooit ontmoet?
Ontelbare keren! Ik kan je zeggen dat hij een perfecte job voor Elvis deed. Maar op hetzelfde moment, voelde ik persoonlijk niets voor hem. Ik denk dat hij als manager vooral de commerciële kant in de gaten hield, en zich niet interesseerde in de mens die achter Elvis zat. Hij heeft me nooit overtuigd dat hij zich inleefde in Elvis’ interesses. Ik ben er zeker van dat hij veel met het muzikale en internationale succes van Elvis te maken had, maar ik ben er ook van overtuigd dat het meeste wat hij deed in zijn eigen belang was en niet in dat van Elvis.

Zijn er enkele speciale momenten die je met de fans in Europa wil delen?
Uiteraard heb ik niets dan goede herinneringen aan mijn vriendschap met Elvis en de uitstapjes die we maakten. Ik wil je wel nog een leuk verhaal vertellen. Op een zeker moment besloten we om samen naar Tupelo te rijden. Een vriend van mij was er destijds sheriff. Hij schonk Elvis een badge van Lee County, de streek waar hij opgroeide. We reden langs de kleine wegen in plaats van de snelweg, omdat het uiteindelijk niet zo ver was. We stopten bij een kleine landelijke winkel, ongeveer 60 mijl buiten Memphis. Er was slechts één man in de winkel, gekleed in boerenkledij. De man herkende Elvis niet. Sonny of Red vroeg ‘Herken je iemand van ons?’. De man keek rond en zei: ‘Ja, is dat Bill Morris?’. Hij had me dus vaak als sheriff op TV gezien blijkbaar. Elvis, wereldberoemd, zag hij niet eens staan – fantastisch was dat. Maar het omgekeerde gebeurde ook. Op zekere dag reden we weer naar Tupelo, en zoals ik al zei woonde mijn grootmoeder dicht bij Elvis en kende zij hem als kleine jongen. Mijn grootmoeder was op dat moment erg ziek. Ik zei tegen Elvis dat ik haar even wou gaan bezoeken. Hij vroeg zijn makkers te wachten en ging met me mee binnen. Toen we er binnen kwamen, spraken ze een tijdje met elkaar. Diezelfde avond, terug in Memphis, belde mijn tante me op en vertelde dat mijn grootmoeder het fijn vond dat Elvis op bezoek kwam, maar ze vroeg haar af wie die man bij hem was. Mijn eigen grootmoeder herkende me niet, maar met Elvis praatte ze honderduit! Dat vond ik altijd een fantastisch verhaal.

Na al die jaren, is er nog iets dat je wilt vertellen? Misschien rechtzetten?
Nee, het enige wat in de loop der jaren gelukkig rechtgezet is, is dat Elvis niet verslaafd was aan drugs. Hij nam inderdaad medicijnen, maar moest niets weten van drugs of alcohol. Hij was dan ook zeer verontwaardigd toen hij erachter kwam dat zijn stiefbroers drugs gebruikten. Het stoorde hem zo hard toen hij er achter kwam dat ze drugs gebruikten, dat op de avond van zijn concert in Madison Square Guarden hij me opbelde om 1 uur ’s nachts. We spraken meer dan een uur met elkaar. Hij wou dat ik bij hem was. Zijn hart was gebroken. Het punt is dat hij een goed mens was en hij zal herinnerd worden als een groot man. Jammer genoeg hebben zoveel mensen een hoop larie geschreven over hun persoonlijke relatie met Elvis. Helaas vertellen mensen vaak verhalen over Elvis die enkel in hun fantasie bestaan. Zelfs voor mij blijft het moeilijk om de waarheid van de fictie te onderscheiden, maar soms prik je de fantasieballon zo door. Ik heb als sheriff en burgemeester én vriend van Elvis ook het geluk gehad Japan en Londen te mogen bezoeken. Het respect dat daar betoond wordt aan Elvis, heeft me enorm veel plezier gedaan. Dàt is de juiste manier van eer brengen: fans in Japan en Europa hebben oog voor de zanger én voor de ‘man’. Geen wonder dat Elvis er nog steeds zo populair is.


(Vertaald met vriendelijke toestemming van Elvis Unlimited)