50 jaar na het legendarische bezoek, treden fans in de voetsporen van The King

Elvis in Parijs

Een halve eeuw nadat GI Presley voor het eerst voet op Parijse bodem zette, verkent ook de ploeg van ElvisMatters de Elvis Hot Spots in Parijs. Inlichtingen vind je op blz. 9, maar laten we eerst een duik in de geschiedenis nemen.
door David Hamal

Toen Elvis in juni 1959 in Parijs arriveerde, scheerde zijn populariteit hoge toppen in Frankrijk, vooral bij de jongeren. Rock and Roll had over de hele wereld de harten van de jeugd veroverd. In 1956 bracht RCA Frankrijk de eerste Elvis-plaat uit, Heartbreak Hotel. Maar het duurde tot 29 september 1956 dat de Fransen voor het eerst een foto van Elvis te zien kregen in het blad Paris Match. De foto’s uit het magazine kwamen van de concerten op 3 en 4 augustus in het Olympic Theater in Miami. Het artikel werd gepubliceerd over zes bladzijden onder de titel ‘Parijs bedreigd door de Rock and Roll’, precies zoals het wetenschappelijke blad ABC het deed in Nederland en België, onder de titel “Rock ‘n’ Roll bacil besmet Europa’. De journalist van Paris Match waarschuwt voor de slechte invloed die Elvis’ muziek kan opwekken. Ondanks alle waarschuwingen sluit de jeugd Elvis in hun armen en zijn populariteit stijgt zienderogen, en daar kon z’n legerdienst weinig aan verhelpen. Vooraleer Elvis als soldaat naar Europa trok, nam hij nog een aantal songs op, die in de eerste maanden van 1959 zouden uitgebracht worden zoals de soundtrack van ‘King Creole’. Het was op het moment van die release dat Elvis voor het eerst naar Parijs trok. Zijn bezoek aan de lichtstad was zo goed als anoniem, waardoor slechts weinig fans de kans kregen om hem te ontmoeten. Slechts op het laatste moment werd er melding van gemaakt op de radio en er was zelfs een kort bericht op TV. Vermits slechts 12 procent van de bevolking toen een TV had, waren slechts weinig mensen op de hoogte dat the King in Parijs was. Elvis werd naar Duitsland gestuurd om zijn militaire plicht te vervullen, maar de hoofdstad van Frankrijk is de enige plaats buiten de USA waar hij uit vrije wil naartoe ging. Meer zelfs, hij kwam in totaal drie keer naar Parijs. Zijn entourage vertelt dat hij zeer goede herinneringen aan de stad overhield. Vijftig jaar later reist ElvisMatters dus af naar de stad aan de Seine, in de voetsporen van Elvis. Ga je mee?
Dinsdag 16 juni 1959. Elvis komt met de trein aan uit Duitsland. Het was nog donker buiten wanneer de stoomlocomotief het station binnenrolt. Elvis wordt vergezeld door Charlie Hodge en Rex Mansfield die samen met hem in dienst waren en Lamar Fike die op dat moment al een tijdje bij zijn vaste entourage in Memphis hoorde. Freddie Bienstock, manager van Hill and Range Music en verantwoordelijk voor het opsporen van nieuwe repertoire voor Elvis wachtte het gezelschap op het perron op. Bienstocks neef Jean Aberbach en mede-directeur van Hill and Range Music vervolledigde het gezelschap. Bij zonsopgang vertrok de groep naar de Notre-Dame en de Sacre-Coeur. Van op de laatste locatie hadden ze een perfect zicht over de stad die ontwaakte. Elvis was onder de indruk van het uitzicht en grapte tegen Charlie: ‘Dit hadden we niet in Tupelo’. Freddie reserveerde een suite in het Prince-de-Galles hotel op de Avenue George-V 33, niet ver van de Arc de Triomphe. Het was (en is) één van de meest exclusieve hotels, gebouwd in de jaren ‘20 op het hoogtepunt van de Art Deco-periode. Het gezelschap had slechts één doel nadat ze hun koffers in het hotel achterlieten: een wandeling op ’s werelds mooiste boulevard, de Champs-Elysées. Bienstock verzekerde Elvis dat hij er rustig kon rondwandelen zonder dat iemand hem zou storen.

VELO-ROLEX
Iedereen droeg een casual outfit, maar Elvis droeg trots en elegant zijn militaire uniform. Enkele dagen eerder, op 1 juni, werd hij immers gepromoveerd tot korporaal. Elvis zette nog maar amper zijn eerste stap buiten het hotel, of een fotograaf had hem al herkend. Elvis poseerde gewillig voor de etalage van Barclay, een dure boetiek die grensde aan het hotel. De eigenaar van de kledingzaak gebruikte één van die foto’s later nog in een advertentie: ‘Als hij uit het leger gaat, denkt Elvis Presley al aan een nieuwe collectie van Barclay, Avenue George-V 35, Parijs’. De zes mannen wandelden via de Rue Quentin-Bauchart die naar de Champs-Elysées leidt. Elvis hield even halt aan de ingang van de Biarritz bioscoopzaal, waar de Italiaanse film Hell in the City speelde. Eenmaal op de boulevard aangekomen, vergaapte Elvis zich aan de affiches voor ‘Rio Bravo’ die uithingen aan het Elysées-Cinéma theater. Een vélo-solex – een populair Frans vervoermiddel dat het midden hield tussen een fiets en bromfiets – trok Elvis’ aandacht. Terwijl hij het rijwiel inspecteerde, troepte er een groepje mensen samen rond het zestal. Met veel plezier ging Elvis op de foto of nam de tijd om handtekeningen uit te delen. Ter hoogte van de Mimi-Pinson dansclub hadden toeristen het geluk om Elvis in close-up én in kleur te filmen, hetgeen een zeldzaam iets was in die tijd. Het gezelschap nam even plaats aan een tafeltje aan het ‘Le Paris Café’. Een zwarte schoenpoetser bood zijn diensten aan en Elvis groette iedereen die hem herkende. Het leek of Parijs het beste in hem naar boven bracht, want hij genoot zichtbaar van het verblijf. Jan Fridlund, een Zweedse fotograaf die enkele dagen op vakantie was, schoot op enkele ogenblikken tijd twee filmrolletjes vol. De belofte van Bienstock dat Elvis rustig in Parijs kon rondwandelen klopte niet helemaal...Op een gegeven moment werd de samengetroepte menigte zo groot, dat de groep een bioscoop invluchtte en via de achterdeur terug ongemerkt buiten glipte. Korte ogenblikken later poseerde hij voor een foto op het terras van het beroemde café-restaurant Fouquet’s, dat net zijn 60ste verjaardag vierde en waar de Parijse high-society mekaar ontmoette. De afstand van het Prince-de-Galles hotel en de Champs-Elysées is slechts enkele honderden meters, en dat was de lengte die de groep nieuwsgierigen gevormd had toen de zes mannen terugkeerden naar het hotel. Elvis wou zich klaar maken voor het nachtleven in Parijs. Hij gaf elk van de mannen $100 zodat ze wat nieuwe kleding konden gaan kopen. Elvis zelf gaf te kennen dat hij in uniform zou blijven. De $100 per persoon was bedoeld om het personeel in de kledingszaken te tippen, de rekening zelf betaalde Elvis apart.
Woensdag 17 juni 1959. Om 16h30 organiseerde Freddie Bienstock een persconferentie in de hotel lounge. Elvis was er niet zo voor te vinden, maar Bienstock drong aan en zei dat de pers er om gevraagd had. Elvis had geen schrik om geconfronteerd te worden met journalisten, maar hij wist dat hij op zijn hoede moest zijn. Ze zijn altijd op zoek naar een verhaal, zei hij tegen Charlie en Rex. De laatste was danig onder de indruk van het hele gebeuren. Mansfield was afkomstig van een klein dorpje in Tennessee en was duidelijk overdonderd. Hij had Elvis al gezien tijdens persconferenties in Memphis en Fort Hood, maar dit was anders: ‘Ik moest mezelf knijpen om er zeker van te zijn dat ik niet droomde. Het leek alsof de president van de USA op bezoek was. ‘Overal waren journalisten en fotografen. Zonder al dat gedoe was Elvis echt zoals ieder van ons, maar eens in de spotlights leek hij een ander persoon’. Elvis was net 24 geworden en het was verbazend om te zien hoe een jonge man, die zich gedroeg zoals elke ander soldaat, zo goed in staat was om met de Franse pers te spreken. Er waren ook een aantal mensen van TV en niet-Franse journalisten waaronder de AFN (the Armed Forces Network). Overal gingen er flitsen af. Charlie Hodge stond aan zijn linkerzijde en Lamar Fike zat kort bij hem aan zijn rechterzijde. Alhoewel Elvis in het begin op zijn hoede was, werd de sfeer al snel gemoedelijk en beantwoordde Elvis de vragen met plezier en gemak:
- ‘Ja, het leger staat me aan, het is gezonder en minder vermoeiend dan optreden’.
- ‘Ja, de Duitsers zijn op de hoogte van mijn muziek en ze houden er van, maar in het leger behandelen ze mij hetzelfde als iedereen’.
- ‘Parijs? Wat een prachtige stad! Al die cafés langs de stoepen en die vrouwen...ze lijken helemaal geen haast te hebben’.
- ‘Brigitte Bardot? Ze is het achtste wereldwonder!’
- ‘Wat ik in Parijs doe? Verdwalen in de menigte en plezier beleven’
Micheline Sandrel stelde enkele vragen voor TV en vond hem een echte gentleman. ‘Elvis won iedereen voor zich. Het is waar dat hij straalde. Hij zei ook dat hij niet bezorgd was om de rest van zijn carrière en dat hij zich meer wou gaan toeleggen op films en dat hij blij was dat familie en vrienden zijn overgekomen naar Duitsland om bij hem te zijn.’ Hij straalde rust uit en zijn gedrag leek verrassend voor sommigen die verslag uitbrachten, zoals Paul Giannoli die het gebeuren voor de Intransigen Paris krant als volgt beschreef: ‘Elvis was gekleed in zwart pak met wit hemd en das. Zijn deftige manier van kledij was de eerste verrassing van mijn ontmoeting. We baseerden ons op foto’s uit oNs archief en verwachtten een meer losse kledingstijl. In tegenstelling dat hij languit in een zetel zou hangen, zat hij deftig aan een lange tafel. Het was moeilijk te realiseren dat deze jonge man de muziekwereld op zijn kop zette met zijn uitbundig gedrag4.
Elvis speelde het klaar om het negatieve beeld dat de pers van hem had in een paar minuten van tafel te vegen. Bienstock beëindigde de conferentie. In een aanpalende kamer kreeg Micheline Sandrel de gelegenheid om Elvis apart te interviewen en te filmen. Elvis was tevreden met het verloop van de namiddag en ging zonder problemen met iedereen die er om vroeg op de foto. Samen met een mooie journaliste had Elvis een kort gesprek. Paris Match reporter Daniel Camus fotografeerde het koppel en het leek er op alsof ze met mekaar stonden te flirten. Later werd het duo terug gesignaleerd op de stoep voor de ingang van het hotel. Elvis nam afscheid van de dame met een kus op haar hand. Elvis had een prachtige witte Cadillac Convertible gehuurd en besloot om met zijn vrienden een rit door de stad te maken.

NANCY HOLLOWAY
Verschillende Amerikaanse celebrities waren in de stad op dat moment: Claudette Colbert, Esther Williams, Rosalind Russel, Billy Wilder, ...Maar Elvis trok uiteraard het meeste aandacht. Ook zijn bezoek aan het Lido Cabaret ging niet onopvallend voorbij. De groep vrienden kreeg een tafel in het midden voor het podium. Amerikaanse soldaten die aanwezig waren, kwamen meteen hun collega’s begroeten. Elvis genoot van de show, die ondanks het vrouwelijke naakt op geen elk moment vulgair was. Uiteraard werd Elvis na afloop backstage toegelaten, tot groot plezier van de danseressen. Hij ging achteraf nog enkele keren terug naar het Lido. Hij nodigde dan de dames uit om verder te feesten in een kleine nachtclub aan de Rue De Ponthieu, Le Ban Tue waar de groep dan tot 8 of 9 uur ’s ochtends verbleef. Elvis kroop dan tot ver in de namiddag in bed, om vervolgens de club weer onveilig te maken. In Le Ban Tue waren ook veel travestieten aanwezig. Zolang ze hem met rust lieten, stoorde Elvis er zich niet aan. Niet alleen het Lido, maar ook andere beroemde clubs als The Moulin-Rouge en The Carrousel werden bezocht. Op een avond zag de Amerikaanse zangeres Nancy Holloway Elvis in het publiek zitten en schreef een bericht voor hem op een stukje papier. ‘Elvis, kan je me een plezier doen en onmiddellijk backstage komen na de finale? Dank je wel, Nancy Holloway’. Ze liet het briefje aan Elvis afgeven, die antwoordde het volgende: ‘Ik zal zoals je vraagt aan de ingang van de backstage staan. E.P.’ Nancy Holloway herinnert zich het volgende van hun ontmoeting: ‘Hij kwam na de show naar mijn kleedkamer en het klikte meteen. Op dat moment ging hij uit met één van de Kessler Sisters, die dansten in het Lido. Na mijn show ging ik nog zingen in de Mars Club, een jazz club. Hij kwam regelmatig langs om zijn avond samen met ons af te sluiten. De fotograaf van de Moulin-Rouge legde de ontmoeting vast met zijn camera. Op die foto’s is ook André Pousse te zien, een voormalig wielerkampioen. Pousse werd artistiek directeur van de Moulin Rouge en hij huurde Nancy Holloway in. Alhoewel Elvis een voorkeur had voor de Moulin-Rouge en de Lido, had hij geen beroemde nachtclubs nodig om plezier te hebben. Op een avond zat hij samen met Charlie en Rex in een taxi op weg van de Eiffeltoren naar de Arc de Triomphe. Hij begon gospels te zingen en zowat alles wat in hem opkwam. Op een moment zong hij ‘I Will Be Home Again’. Hij voelde zich goed in de stad en toen ze op de Place de l’Etoile aankwamen, vroeg hij de taxi chauffeur om terug te keren naar de Eiffeltoren. Ze maakten deze rondrit verschillende keren na mekaar!’

PER TAXI
Elvis vond het niet prettig om Parijs te verlaten. Hij vond er een manier van leven die hij nooit eerder meemaakte. Na een verblijf van bijna 10 dagen, moest hij terugkeren naar de legerbasis. Hij besloot een limousine te huren en via een toeristische route terug te rijden naar Duitsland. Parijs bleef echter in zijn gedachten. Liet hij er iets of iemand achter? We zullen het nooit weten… Het volgende weekend al vroeg hij Lamar, Rex en Charlie om hem terug te vergezellen. Jammer genoeg miste het viertal de trein. Niets kon Elvis echter tegenhouden. Hij wou een vliegtuig huren, maar vond geen piloot. Elvis werd ongeduldig en vroeg om een taxi te regelen. Hij vroeg de chauffeur om de trein in te halen, of als dat niet lukte, recht naar Parijs te rijden. Toen ze in een station gelijktijdig arriveerden met de trein, slaagden ze er weer niet in om tijdig op te stappen. De taxi chauffeur zal niet geklaagd hebben...een ritje Bad Neuheim/Parijs zal geen dagelijks verzoek geweest zijn. Zeker niet met Elvis op de achterbank. De groep verbleef opnieuw in het Prince-de-Galles hotel en bezocht de favoriete clubs.

ELVIS ALS GIDS
In januari 1960 trok Elvis voor een derde keer naar Parijs en verbleef er een volle week. Het was vlak na zijn 25ste verjaardag op 8 januari en hij was van plan om deze keer compleet incognito te blijven. Ondanks alles had hij ook nu weer een reeks journalisten binnen de kortste keren in zijn kielzog. Dit keer werd hij vergezeld door Joe Esposito, die hij in het leger had leren kennen, Cliff Gleaves, een bevriend zanger uit Memphis en Jürgen Seydel, zijn karate leraar. In Parijs zou Elvis de Japanse grootmeester van de Shotokan, Murakami Tetsuji in zijn club ontmoeten. Op 12 januari kwam de groep aan in het station en verbleven in het inmiddels vertrouwde hotel. Aangezien zijn vrienden nog nooit in Parijs waren, nam Elvis de taak van gids op zich en toonde het gezelschap de bekende plekjes. Zo vaak hij kon ging hij ook naar de club van Murakami om zijn kennis van karate bij te schaven. Marlyse Schaeffer van de krant Journal du Dimanche wou Elvis kost wat kost ontmoeten. Ze wachtte de hele dag op hem in de lobby van het hotel. Om 19 u. opende Elvis de deur van zijn kamer en vroeg de reporter of ze nog een uurtje kon wachten tot hij klaar was. Haar geduld werd beloond, want om 22 u. maakte hij tijd voor haar vragen. Hij vertelde dat hij in maart terug mocht keren naar Memphis, samen met zijn vader en grootmoeder. Hij gaf ook toe dat hij geen spijt had van de afgelopen twee jaren. Hij had veel bijgeleerd: discipline, team spirit, maar de kennismaking met zijn nieuwe vrienden vond hij het belangrijkste. Verder liet hij weten geen zin te hebben om van muziekstijl te veranderen omdat rock ‘n’ roll hem wel lag. Elvis kondigde ook aan dat hij in april een show met Frank Sinatra zou opnemen. In de aanhef van haar artikel schreef Schaeffer: ‘Elvis Presley gaf me een militair saluut met lipstick vlekken op zijn witte handschoenen.’ Ook Arlette Gordon van het magazine Cinémonde wachtte geduldig het moment af dat ze Elvis kon spreken. Ze gaf wel niet meteen toe dat ze journaliste was. Elvis ontving haar in kamer 520. Hij vertelde haar dat hij zonet bericht kreeg van zijn 31ste gouden album en dat de eerste film die hij zou opnemen als hij terug thuis was de titel ‘G.I. Blues’ zou hebben.
Die avond trok Elvis weer naar het Lido. Hij kwam er Currie Grant tegen, lid van de luchtmacht. Grant was ook in dienst in Duitsland en was gehuwd met de zus van zanger Tony Bennett. Het was diezelfde Currie die enkele weken eerder Elvis aan Priscilla voorstelde. Net aan de uitgang van het Prince-de-Galles hotel, slaagde amateur fotograaf Marcel Thomas er in een foto te maken van Elvis in zijn blauwe gala-uniform. Journaliste Gordon slaagde er in om in Elvis’ entourage te infiltreren en kon zo de rest van de avond in zijn beurt blijven. Ze merkte op dat er een tafel voor hun gereserveerd was, vlak voor het podium. Toen Elvis na de show wachtte op de Kessler tweeling, deelde hij wat handtekeningen uit in het restaurant. Jean Amblard vroeg een handtekening op de achterkant van zijn visite kaartje om het cadeau te doen aan zijn dochter die een groot fan was. Fotograaf Denis Merlin legde dit moment vast op beeld. De best betaalde zanger ter wereld, de onbetwiste koning van de platenverkoop, poseerde vriendelijk met de diensters van het Lido terwijl ze de tafels afruimden. Hij vervoegde dan het gezelschap van Harold Nicholas, die deel uitmaakte van het Jimmy Walter orkest. Het was bijna 3 uur in de ochtend wanneer de groep het Lido verliet, maar de nacht was nog niet ten einde en ze bezochten een reeks andere clubs, waaronder het vertrouwde Ban Tue. Het viel Joe Esposito dan pas op dat Elvis in tegenstelling tot de rest enkel cola dronk en geen alcohol.

GOLDEN GATE QUARTET
De volgende avond trok het hele gezelschap naar het ‘Casino De Paris’ om er de show ‘Plaisirs’ te zien met Line Renaud in de hoofdrol. De gospelgroep ‘The Golden Gate Quartet’ maakte ook deel uit van het programma. Een bediende herkende Elvis en ging naar Loulou Gasté om dit te melden. Loulou was de echtgenoot van Line Renaud. Hij nodigde Elvis backstage uit voor een ontmoeting met Renaud. Er stond een gitaar in de kleedkamer en Elvis vroeg wiens gitaar het was. Loulou antwoordde dat het zijn instrument was. Hij componeerde alle songs voor de show en leverde materiaal voor diverse artiesten. Elvis vroeg of hij de gitaar mocht lenen. Hij nam zijn pet af en deed zijn jas en das uit. Hij stond in zijn hemdsmouwen en zei: ‘Ik hou van The Golden Gate Quartet. Ik groeide op met hun muziek en platen. Ik ken al hun gospels. Dat zijn mijn roots.’ The Golden Gate Quartet was al lange tijd op tournee in Europa en was één van de bekendste zwarte gospel groepen in de USA. Gasté ging onmiddellijk op zoek naar de zangers en hij vond ze in het café tegenover het Casino terwijl ze op de flipperkast speelden. Loulou moest de vraag geen twee keer stellen en het viertal keerde onmiddellijk terug naar Line Renauds kleedkamer. Dat was de start van een legendarische jamsessie. Alle klassiekers passeerden de revue: Down By The Riverside, Swing Down Sweet Chariot, When the Saints Go Marching In, een aantal van zijn hits en andere songs. Renaud vertelt enthousiast: ‘Naast de artiesten waren nog drie mensen aanwezig waaronder mijn kapper, onnodig te zeggen dat hij de hele tijd bleef. Net als ik was hij een groot fan van Elvis. Omdat het Casino normaal niet tot 6 u. ’s ochtends openbleef, kon de conciërge niet naar bed gaan. Elvis dronk Coca-Cola en we kregen het beste concert dat je je kon voorstellen. Jammer genoeg was er geen tape recorder of foto toestel in de buurt. Het was fantastisch, ook omdat Elvis zelf gitaar speelde. Het was écht… hij voerde geen act op. Hij liet zijn hart en ziel de vrije loop gaan. Hij kende al die songs, dit waren klassiekers voor hem. Hij kende ze allemaal uit het hoofd. Soms begon het kwartet en Elvis viel onmiddellijk in. Het was een memorabele avond.’
Woensdag 20 januari 1960. Alle mooie dingen in het leven komen tot een einde. Korporaal Presley keerde terug naar zijn garnizoen, waar hij later nog tot sergeant promoveerde. Op 5 maart zou hij definitief van zijn vaderlandse plicht verlost zijn. De trein vertrok om 22.05 u. vanuit het station in Parijs. Elvis besloot om de stad te verlaten in militair uniform. Hij zag er triest uit toen hij de lobby van het hotel in wandelde. Buiten wachtte weer een signeersessie. Jean-Claude Fourdachon werd door de portier op de hoogte gebracht van Elvis’ aanwezigheid en bracht zijn camera mee. Ook André Lefebvre, fotograaf voor Paris Match, was aanwezig. Elvis glipte een taxi in, het was tijd om te vertrekken, ze moesten immers tot aan de andere kant van de stad rijden. In het station waren Arlette Gordon en fotograaf van Cinémonde aanwezig. Elvis was gehaast. Joe en Lamar kochten enkele magazines om te lezen tijdens de trip. Er was slechts weinig tijd voor de laatste foto’s, iedereen liep naar het perron. Elvis had een knappe, onbekende, blonde juffrouw aan zijn zijde. Elvis liet zijn vrienden voor gaan op de trein terwijl hij een laatste keer afscheid nam van de achterblijvers. Een fotograaf glipte mee op de trein. Elvis poseerde een laatste keer en liet de man terug uitstappen. De trein reed het station uit, de donkere nacht in.

WARM EN NEDERIG
Tijdens zijn trips naar Parijs liet Elvis iedereen achter met het beeld van een warme en nederige man die uiterst vriendelijk was. Hij hield van Parijs en de herinneringen van zijn eerste bezoek bleven in zijn geheugen gegrift. Later zou hij nog verschillende keren tegen vrienden zeggen dat er geen betere manier is om kennis te maken met Parijs dan boven op de heuvel over de stad uit te kijken tijdens zonsopgang. Van het moment hij terugkeerde naar het burgerleven bleef zijn succes stijgen en geen enkel land bleef ongevoelig voor dat succes. Zijn verblijf in Parijs maken deel uit van de legende en hebben altijd een speciale betekenis gehad voor de Europese fans. Elvis trad twee maal op in Parijs: één keer in Paris, Tennessee en één keer in Paris, Texas, maar helaas nooit in Paris, Frankrijk. Het enige wat rest, zijn talloze memories, sweet memories.

Meer weten?
Vijftig jaar nadat Elvis Parijs bezocht, bracht de Franse fanclubvoorzitter Jean-Marie Pouzenc dit prachtwerk uit, met alle bekende en onbekende foto's van Elvis in Parijs. 160 blz, hoge kwaliteit, perfecte druk, Frans- en Engelstalig, hard cover.
normaal: 39,95 EUR
zilver: 35,96 EUR
goud: 33,96 EUR