Rarities on the block (slot)

Vorig nummer (#23) startten we het eerste van de tweedelige reeks ‘Rarities on the block’ op, een mini-serie over originele Elvis-schatten die via een erkend veilinghuis van eigenaar veranderden. Immers, al te vaak worden op eBay of aanverwachte koopsites stukken aangeboden die “naar verluidt” écht zouden zijn. Op het ogenblik dat we dit schrijven, loopt er op eBay een aanbieding die té mooi is om waar te zijn: een originele Elvis-podiumriem… voor 15 dollar. Nep, uiteraard, maar het blijft verbazen dat zulke doorzichtige items tóch kopers lokken. Hieronder deel 2 van de echte unieke stukken.

Dubbel gesigneerde lobbycard
Lobbycards of kleine film-affiches zijn altijd gegeerd goed geweest onder verzamelaars. Vooral de oude lobbycards, van vóór 1958, zijn zeer in trek. In 1999 bracht het Britse veilinghuis Christie’s deze unieke versie op een rock ‘n’ roll-veiling. Het betreft een lobbycard van de film ‘Loving You’ (1957) die, ook al was in de film in kleur, een met de hand ingekleurde foto bevat en als kers op de taart niet één maar twéé originele handtekeningen van Elvis bevat, opgedragen “Aan Maria” en “Aan Don en Maria”. Dit stuk siert nu de woonkamer van een onbekende verzamelaar, die er 5.000 euro voor over had.

Vrijetijds-outfit
Elvis was een wandelende droom voor ontwerpers. Niet alleen omdat hij de juiste maten en uitstraling had, maar ook omdat hij zelden tot nooit één pak twéé keer droeg. Zelfs sommige van de peperdure podiumpakken werden na één show voorgoed weer opgeborgen. Dit tweedelig pak is wellicht het bekendst als het pre-aloha suit. Elvis droeg dit witte pak met brede broekspijpen, hoge kraag en zwarte zakflappen tijdens de persconferentie waarop hij de Aloha-show aankondigde. Hoé dit pak na zijn dood op de privé-markt kwam, is een raadsel. Het weerhield het Hard Rock Cafe er niet van om er 12.000 euro voor neer te tellen in 1993. Een peulschil in vergelijking met wat hetzelfde pak vandaag zou opbrengen – wellicht het tienvoudige. Dit witte pak siert momenteel de bovenverdieping van het Hard Rock Café in Beale Street (Memphis). Overigens hangt een identieke versie van dit kostuum in het Parijse Hard Rock Café, maar dan in een zwarte uitvoering met rode zakflappen.

De ultieme Elvis-gitaar
Kijk, dit is dan de natte droom van elke Elvis-fan. Deze Gibson Super 400 C veranderde in april 2000 van eigenaar voor een schamele 67.550 pond, destijds bijna 120.000 euro. Wat maakt dit instrument dan zo bijzonder? Allereerst werd het gekocht op 8 januari 1957 (de dag op zich is al bijzonder) met de bedoeling het bij de aankomende sessies te gebruiken. Zo hoor je dit prachtstuk ondermeer op hits als “Jailhouse Rock”, “All Shook Up” en “One Night”. Volgens Scotty Moore was Elvis dol op deze gitaar, en bespeelde hij het vaak tussen twee sessies door. Enkele jaren later, tijdens de ‘Hollywood-carrière’ van Elvis, verkocht Scotty deze Gibson Super 400 aan producer en songwriter Chips Moman, die het zelf regelmatig bespeelde tijdens opnamesessies. Zo hoor je deze gitaar ook op het nummer “Mustang Wine” van Wilson Pickett, of “Do The Right Woman” van Aretha Franklin. Sterker nog: toen Elvis in januari 1969 aan z’n mammoetsessie begon die ondermeer “Suspicious Minds” en “In The Ghetto” opleverden, was deze gitaar er wéér bij, dit keer bespeeld door Reggie Young. Geen wonder dat een gitaar met zo’n stamboom zo duur uitvalt.

Selcol speelgoedgitaar
Van een heel andere orde is deze plastic Selcol-gitaar. Elvis – en dan met name zijn manager, Tom Parker – was de eerste die het medium van “merchandising” ontdekte en uitspeelde. Al in 1956 bestonden er “I Love Elvis” en “I Hate Elvis”-buttons, door dezelfde fabriek gemaakt. Pas later, toen the Beatles voet aan Amerikaanse wal kregen, barstte de merchandising helemaal uit z’n voegen. Dat verklaart wellicht ook waarom de oudste memorabilia-spullen het zeldzaamst zijn. Deze gitaar werd gemaakt door het bedrijfje Selcol. Ze had welgeteld 4 snaren en één foto van Elvis (1957) op de peghead vooraan. De gitaar werd geleverd in een kartonnen doos, met als enige vermelding “Elvis Presley Gitaar”. Dit bewuste exemplaar behoorde aan Elvis toe. Het was zijn vader die er een erezaak van maakte om het archief zo compleet mogelijk te houden, en van elk officieel erkend product één exemplaar bijhield. Na de dood van Elvis en Vernon, kwam deze ‘Elvis-gitaar’ op een veiling in Londen terecht, waar de hamer pas viel toen iemand 7750 euro had geroepen.

Gouden plaat “In Concert”
Om deze reeks te besluiten, een uitsmijter die kan tellen. Deze gouden LP, die uitgereikt werd na de verkoop van 500.000 exemplaren van “Elvis In Concert”, haalde vorig jaar een hoogste bod van 1200 dollar. Leuk om tegen de muur te hangen, maar de echte waarde is nauwelijks relevant. Deze LP werd pas in oktober 1977 uitgebracht, drie maanden na de dood van Elvis dus. Voor echte verzamelaars neemt de prijs dan pijlsnel in waarde af. Maar het wordt pas écht gek als iemand ook nog een bod uitbrengt op dezelfde LP, “In Concert”, die dan ook nog eens gesigneerd werd door Elvis zelf… Onze raad: vraag eerst raad aan een kenner, voor je je bankrekening plundert!