Nieuwe dubbel-FTD verkoopt beter dan eender welke voorgaande

De jongste release van het FTD-label in de 7” Classic Album series is een dubbel CD uitgave met de titel ‘Standing Room Only’. Het originele concept van dit album werd in de jaren ‘70 nooit op de markt gebracht, ook al bestonden er verregaande plannen voor. Het kan dus best zijn dat deze interpretatie van de FTD producers niet het album opleverde zoals het oorspronkelijk bedoeld was. Het duo Jorgensen en Semon gaat er wel van uit dat dit de beste manier is om de Las Vegas Masters van februari 1972 en de masters en outtakes van de RCA sessies uit maart 1972 voor te stellen. In navolging van het eerste FTD Vinyl album (Blue Hawaii), is deze Classic Album uitgave ook beschikbaar op een dubbele vinyl uitgave.

Tijdens het zesde Vegas-seizoen van Elvis, dat startte op 26 januari 1972, was de opname-apparatuur van RCA actief van 14 tot 17 februari. Een compilatie van dit live materiaal zou uitgebracht worden op de LP ‘Standing Room Only’. In dit concept zou een beeld gegeven worden van Elvis op het podium en in de studio. De LP ‘Standing Room Only’ werd echter nooit in die vorm uitgebracht en veranderde tijdens de opname periode geleidelijk aan in ‘Elvis On Tour’, de titel van Elvis’ tweede concertfilm. Slechts een klein aantal van de opgenomen live uitvoeringen zouden later opgevist worden en toch nog op de markt komen. ‘American Trilogy’, opgenomen op 17 februari, verschijnt bijvoorbeeld op single, ‘It’s Impossible’ in 1973 op de ‘Fool’-LP terwijl ‘The Impossible Dream’ zes jaar moest wachten om uiteindelijk in 1978 op het album ‘He Walks Beside Me’ geperst te worden. In 1981 duikt ook nog ‘A Big Hunk O’Love’ op op ‘Greatest Hits, Volume 1’.

Het krachtige ‘An American Trilogy’ staat in dit seizoen voor het eerst op in de setlist en werd meteen het hoogtepunt tijdens vele concerten. Het orkest haalt alle registers uit de kast en het driedelige werk inspireert Elvis om zijn hele ziel te leggen in een prachtige interpretatie. De solo van fluitist James Mulidore net voor de finale accentueert het hoge artistieke niveau van dit werk dat samengesteld is uit drie traditionals die meer dan 100 jaar oud zijn op dat moment. ‘Dixie’ werd geschreven in 1859, ‘The Battle Hymn of the Republic’ in 1861 terwijl het derde deel ‘All My Trials’ van onbekende origine is. Het arrangement van Trilogy werd in 1971 geschreven door Mickey Newbury.
Andere nieuwkomers op het podium zijn ‘Never Been To Spain’ waar Elvis de kans krijgt om het volume van zijn stem te laten horen, hetgeen in het voorgaande zomerseizoen niet altijd lukte met de gebrachte songs. Ook het emotionele ‘You Gave Me A Mountain’ is nieuw. Voor het eerst gingen er stemmen op dat de betekenis van het lied wel betrekking kon hebben op Elvis’ privé-leven. Ondanks de toevoeging van een aantal nieuwe songs, leek Elvis in dit seizoen iets minder enthousiast te zijn. Hij werkte 12 tot 14 songs af in minder dan 45 minuten, vaak zonder een woord te zeggen tegen het publiek. De humoristische en geïmproviseerde intro van ‘Polk Salad Annie’ werd overgeslagen, maar de karate moves op het einde van ‘Suspicious Minds’ waren dan weer beter dan voordien, begeleid door de onnavolgbare Ronnie Tutt op drums. Toch waren de reviews in de pers heel positief. Ze vonden het beter dat Elvis niet zo veel grapte tussen de nummers door, een punt waar hij in het verleden nogal kritiek op kreeg. De teksten bleven ook ongewijzigd en gebracht zoals ze geschreven werden. De keuze van het repertoire werd ook goed onthaald en ondanks het matige contact met het publiek zat de show muzikaal in elk geval goed in mekaar.

Het seizoen in Vegas loopt af op 23 februari 1972. Net op die dag vertrekken Priscilla en Lisa-Marie uit Graceland en verhuizen naar hun nieuwe woning in Los Angeles. RCA is nog steeds aan het werk aan de plannen voor ‘Standing Room Only’ en wil er ook studio werk aan toevoegen én liefst een nieuwe single. Van 27 tot 29 maart trekt Elvis de RCA Hollywood studio in. De voorbereidingen voor de eerste tour van het jaar zijn dan al in volle gang. Om praktische redenen worden de studio sessies dan ook afgewerkt met de TCB-band, in tegenstelling tot de sessie muzikanten die op andere albums te horen zijn. Enkel Jerry Scheff is afwezig als vast TCB lid en wordt vervangen door Emory Gordy. De songkeuze van Elvis mag verrassend genoemd worden, met de onderschatte klassieker ‘It’s A Matter of Time’, ‘For The Good Times’ van de hand van country ster Kris Kristofferson. De master van deze track bleef overigens tot 1993 onuitgegeven. Een release van een live opname uit juni 1972 zorgde er voor dat de studioversie pas in de eerste helft van de jaren ‘90 vrij onverwacht in het bootleg circuit opdook. De scheiding met Priscilla is op dat moment een feit waardoor een aantal songs haast autobiografisch lijken: ‘Always On My Mind’ en ‘Seperate Ways’. De tekst van ‘Fool’ en ‘Where Do I Go From Here?’ lijkt ook wel op maat geschreven als reactie op het vertrek van Priscilla. De sessie brengt echter niet alleen melancholie. Uitschieter tijdens deze opnamen is ‘Burning Love’. Het origineel werd enkele maanden eerder uitgebracht door Arthur Alexander als een R&B nummer maar Elvis zet de song volledig naar zijn hand en maakt er een stevige rocker van. Componist Dennis Linde benadrukt de kracht van de song achteraf door een extra gitaar partij te dubben op het nummer. Ondanks dat het lied op Elvis’ lijf van rocker geschreven is, verafschuwt hij het lied volgens J.D. Sumner. Charlie Hodge drukt het wat zachter uit en zei dat Elvis er niet om gaf. Elvis zat met andere dingen in zijn hoofd dan Rock en Roll. ‘Burning Love’ haalt de opnamen enkel op aandringen van producer Felton Jarvis en omdat Elvis toch nog kon inschatten dat er hitpotentieel in zat.

De filmploeg van MGM was inmiddels in volle voorbereiding voor de opnames van ‘On Tour’ en maakte van de gelegenheid gebruik om een dag na de échte opnames de studio in te duiken om een sessie in scene te zetten. Elvis loopt ontspannen door een paar songs uit het live repertoire zoals ‘See See Rider’, ‘Johnny B. Good’ en ‘An American Trilogy’. Ook fragmenten van ‘How The Web Was Woven’, ‘El Paso’, ‘Cattle Call’ en ‘Over The Rainbow’ worden gezongen. Het gaat dan wel om een nep-sessie, toch is het zeker de moeite om deze sessies te beluisteren. ‘For The Good Times’ is een uitschieter. De piano-intro van Glen D. Hardin geeft meteen de juiste sfeer aan het lied waarna de samenzang van Elvis en J.D. Sumner and the Stamps die sfeer verder zet. Ook de harmonie met Charlie Hodge klinkt verrassend mooi. De diepe warme stem van Elvis is op zijn best maar zijn humor is nooit ver weg wanneer hij de tekst aanpast naar ‘Don’t look so bad, put on some make-up’. Uit deze informele sessie is ‘Always On My Mind’ in ‘Elvis On Tour’ te zien. Het geluid van ‘Johnny B. Good’ is te horen zonder de bijpassende beelden.

Nog even dit trivia-weetje: in de aanloop naar de opnames voor ‘Elvis On Tour’ duikt het gerucht op dat er een nieuw mega-complex in aanbouw is in Las Vegas: het MGM Grand Hotel. De Colonel zou plannen hebben om de Presley show te verhuizen van het Hilton naar dit nieuwe complex. Deze plannen werden later door Parker ontkend, omdat de showroom in het MGM Grand 600 plaatsen minder telde dan het Hilton.