ElvisMatters spreekt exclusief met de weduwe van Tom Parker

« De Colonel was niet bang
om dingen te veranderen »

In 1969 – exact 40 jaar geleden - begint Loanne Miller als secretaresse voor het International Hotel in Las Vegas. Het blijkt achteraf een belangrijk Elvis jaar en een historische locatie te zijn . In de zomer van 1969 begint Elvis immers weer met live concerten, en het zojuist geopende International Hotel kan de eer opstrijken. Elvis mag als eerste artiest optreden in het hotel, maar Colonel Parker slaat dat aanbod meteen af. Barbara Streisand krijgt de primeur, en al gauw blijkt de opmerkelijke beslissing van de Colonel goed doordacht te zijn. Streisand kampt met allerlei technische problemen op het podium vanwege de nodige kinderziektes die gepaard gaan met het gebruik van de nieuwe zaal. Elvis treedt enkele weken later, als 2e artiest dus, op en zijn shows blinken uit in perfectie. 1969 is ook het jaar waarin Loanne voor het eerst kennis maakt met haar toekomstige man. Als secretaresse voor het International hotel zit ze regelmatig bij besprekingen met Colonel Parker. Al gauw gaat ze als persoonlijke secretaresse werken voor Parker, die op dat moment nog getrouwd is met Marie. Begin jaren ’70 neemt de gezondheidstoestand van Marie echter sterk af. Ze kampt met Alzheimer, en al gauw is de Colonel genoodzaakt een verpleegster in te huren die haar permanent verzorgt in hun huis in Palm Springs. Parker brengt intussen steeds meer tijd door in Las Vegas. In 1986 overlijdt Marie, maar al voor die tijd is het publiekelijk bekend dat de Colonel en Loanne er meer op na houden dan alleen een werkrelatie. In 1990 trouwen ze en wordt Loanne officieel Mrs Colonel Parker.

Vandaag woont Loanne nog steeds in Las Vegas, waar ze zelden of nooit interviews geeft. Voor ElvisMatters maakte ze een uitzondering.

Laten we maar meteen bij de prille start beginnen. Klopt het dat de Colonel in 1927 al naar Amerika trok, er een tijdje verbleef en dan terug kwam? Sommige familieleden zeggen dat hij alleen in Engeland was geweest en hij pas in 1929 naar Amerika vertrok.
De Colonel was hier twee keer...De eerste keer, klopt, verbleef hij hier voor korte tijd en ging hij terug naar huis. Hij miste zijn familie. Daarom ging hij terug. Maar toen hij er aankwam besefte hij dat Amerika inderdaad het land van de kansen was. Zijn toekomst lag in de Verenigde Staten en daarom kwam hij terug.
De Colonel sprak soms over zijn kindertijd en vertelde dat hij wegliep van huis. De eerste keer dat hij dat deed werd zijn moeder heel ongerust. Het werd al donker en niemand wist waar hij was. Zijn broers en zussen konden hem niet vinden. Hij verstopte zich in een bosje dicht bij het huis. Niemand kon hem vinden en dat maakte hem gelukkig. Iedereen was naar hem op zoek en riep zijn naam. Toen ze niet keken sprong hij uit het bos. Zijn moeder omhelsde en kuste hem dan. Ze waren zo blij dat ze hem terug zagen. Hij genoot zo intens van dat moment dat hij het opnieuw deed. De volgende keer waren ze niet zo enthousiast om naar hem te zoeken. En hij deed het weer...De derde keer had zijn moeder door dat hij op zoek was naar aandacht en niemand ging hem zoeken. Ook zijn moeder kwam hem niet meer roepen. Hij deed dit zo vaak mogelijk. Ik denk dat hij altijd naar manieren zocht om aandacht te krijgen van z'n moeder. Hij wou dat ze hem op een speciale manier lief had.

Ik denk dat in die eerste jaren, toen het zo moeilijk was voor hem, dat hij ook veel twijfels zal gehad hebben of hij in Amerika zou blijven of dat hij zou terugkeren...
De Colonel keek nooit achterom. Hij was niet de persoon om om te kijken. Hij vroeg zich niet af wat hij had moeten doen. Zou ik dit of dat moeten doen? Hij keek altijd vooruit. Op een keer vertelde hij - 'Ik moet blijven verder gaan, Ik moet blijven door gaan.' Zijn leven ging dan ook van avontuur naar avontuur. Dat is hetgeen dat hij deed.

Wat was je eerste indruk toen je de Colonel ontmoette?
Kracht! Ik voelde een aura van kracht die van hem uit kwam. Iedereen rondom hem respecteerde hem. Hij was een man die ervoor zorgde dat de energie veranderde als hij de kamer binnenkwam. Veel charisma? Ja...heel veel charisma. Als hij een verhaal vertelde luisterde iedereen geboeid naar hem.

En hij hield er van om verhalen te vertellen?
De Colonel hield van vertellen. Hij vertelde vaak over de tijd dat hij jong was. Hij vertelde de verhalen aan zijn vrienden. Zeker wanneer we samen dineerden. Na het diner schoof hij zijn stoel achteruit,stak een sigaar op en vertelde over zijn verleden.

Mensen zeggen dat Elvis een legende is. Hoe kijk jij daar tegenaan, als mensen zeggen dat de Colonel ook een legende zou zijn?
De Colonel IS een legende. Ten eerste, hoeveel managers van artiesten kan jij bij naam noemen? Het is al jaren 'Elvis en de Colonel'. Maar wie managede Frank Sinatra? Wie managede....eender wie in het verleden? Je kan wellicht de manager van de Beatles kennen maar dat is misschien de enige. Hij schreef geschiedenis op veel verschillende manieren. Elvis veranderde de muziekbusiness en de Colonel veranderde de management business door dingen te doen die tot dan nooit door managers gedaan werden.

Kan je wat voorbeelden geven?
Voorbeelden zijn onder andere...Wanneer een artiest de studio in ging om op te nemen zorgde de verantwoordelijke voor de bladmuziek en vertelde dat dit hetgene was dat er die dag opgenomen werd. De Colonel veranderde dat voor Elvis. Hij zei: - 'Elvis kiest zijn eigen songs.' - 'De platenmaatschappij kiest de songs niet in zijn plaats.' Toen Elvis een contract had in Las Vegas, wist de hele stad het. Het werd 'Elvis Town'. De Colonel veranderde het in een stad die Elvis toebehoorde. In die tijd was Las Vegas nog niet zo groot als het vandaag is. Las Vegas groeide als een paddenstoel. Als je uit het vliegtuig stapte, was je in Elvis Town.

Hij was ook de eerste manager die zorgde voor souvenirs?
Eigenlijk leende hij dat idee van de Country artiesten. Je weet dat hij manager was voor Eddy Arnold gedurende 12 jaar. Onder zijn management werd Eddy Arnold een grote ster. Daarna nam hij het management over voor Hank Snow. Hank Snow kwam van Canada en hij werd ook een grote ster via de Colonel. Toen de Country artiesten op tour gingen verkochten ze liedjesboeken en zo, maar het werd pas echt merchandise toen de Colonel ook dingen als lipstick en kauwgom van Elvis liet ontwerpen.

Hoe was het om voor de Colonel te werken?
De Colonel was geen makkelijke man om voor te werken. Hij was een perfectionist. Mensen hebben de neiging om te denken dat iedereen is zoals zij zelf zijn. Toen wij kinderen waren gingen we er van uit dat iedereen denkt zoals wij denken, dat iedereen dezelfde personaliteit heeft als wij hebben. En we geloven dat wanneer we opgroeien. Als ik prachtig kan zingen, denk ik dat iedereen prachtig kan zingen. Tot ik het tegendeel leer. De Colonel geloofde dat iedereen een perfectionist zou zijn. En dat is natuurlijk niet waar. Hij vond dat wanneer iemand iets niet deed dat de perfectie benaderde ze niet geprobeerd hadden. Hij dacht dat iedereen de capaciteit had om perfect te zijn. En als ze hard genoeg probeerden, zouden ze dat zijn. Uiteraard probeerde hij het zelf. Telkens hij een deal sloot dacht hij na hoe hij die deal nog beter zou kunnen maken. Later trachtte hij de antwoorden op die vraag toe te passen op de volgende deal. Hij probeerde steeds de dingen beter en beter te doen. Als je voor hem werkte, als eerste de mensen die rechtstreeks voor hem werkten hadden heel veel affiniteit en respect voor hem omdat hij goed voor hen was. Hij was heel goed voor de mensen die bij hem waren. Als ze ernstig ziek waren, betaalde hij hun rekeningen. Als een vriend in geldnood zat, gaf de Colonel hen geld. Hij leende het niet, hij gaf het. Hij was een goede vriend en een goed mens om voor te werken maar in ruil verwachtte hij dat zijn personeel zich voor 100% gaf. Dat was hard om te doen, want ze hadden ook een prive leven. Het leven van de Colonel was zaken doen. Dat was het belangrijkste in zijn leven. Niets was belangrijker dan dat. Je privé leven moest aan de kant en je moest zorgen dat de zaken geregeld werden. Hij werd 'Colonel' genoemd door zijn personeel en dat vond hij best ok.

Wat zou er van Elvis geworden zijn zonder de management capaciteiten van de Colonel?
Dat is een moeilijke vraag om te beantwoorden...Ik weet wel het volgende...Toen de Colonel ingehuurd was als een consulent, hij was in het begin nog niet Elvis' manager. Hij was een consulent voor Elvis die op dat moment een manager had. Bob Neal was Elvis' manager. Bob Neal ging naar elk platenlabel dat bestond en probeerde hun interesse te wekken om een contract met Elvis aan te gaan. Hij kreeg overal een 'nee' en gesloten deuren. Niemand wou iets te maken hebben met die vreemde jongen. Dan huurde ze de Colonel in als consulent. Hij ging naar RCA Records. Door zijn geschiedenis met RCA Records...hij bracht hun Eddy Arnold, groot artiest...Hij bracht Hank Snown naar hun en Hank verkocht veel albums. Ze gaven Elvis met aarzeling een contract. Ik weet niet of Elvis een contract zou gekregen hebben zonder de Colonel.

Hoe zit het met het verhaal dat de Colonel kon hypnotiseren? Ik hoorde die verhalen niet enkel van mensen uit Amerika maar ook van zijn familie in Nederland.
Ja, de Colonel kon hypnotiseren. Hij deed het vaak tijdens tournees. Heel vaak, wanneer hij iemand uit Elvis' entourage hypnotiseerde, het was meestal Sonny West, Sonny was het beste hier in. Ik denk niet dat Sonny ooit echt onder hypnose was maar hij deed wel alsof. We hadden er wel veel plezier mee. We lachten er vaak om. Op een keer werd Elvis' drummer ziek. Dat was tijdens de tournee. De drummer van de Sweet Inspirations moest die avond overnemen. Zijn naam is Jerome en hij had enorm veel angst. Dit was zijn grote moment in de spotlights als drummer van Elvis. Hij had echt heel veel angst dat hij fouten zou maken. De Colonel ging backstage, had een gesprek met hem en hypnotiseerde hem. Hij vertelde hem dat hij het fantastisch zou doen en dat hij veel plezier zou beleven op het podium en dat het zelfs opmerkelijk zou worden. Jerome was geweldig die avond!Achteraf vertelde hij dat hij nog nooit eerder in zijn leven zo goed had gespeeld.

Ik kan me voorstellen dat hij dat soms ook met Elvis deed?
Nee, de Colonel hypnotiseerde Elvis niet. Het eerste wat je moet weten over hypnose is dat een persoon enkel gehypnotiseerd kan worden als ze dat zelf willen. Als je niet onder hypnose wil komen dan zal het ook niet lukken. Elke hypnotiseur zal dat bevestigen. Je kan niet zomaar mensen willekeurig gaan hypnotiseren. Het werkt niet op die manier. Er was ook geen enkele reden om Elvis te hypnotiseren. Elvis was gewoon de beste in wat hij deed. Hij moest niet gezegd worden wat te doen. Elvis had een aangeboren talent...Zelfs tijdens persconferenties, hij hield niet van persconferenties, maar hij voelde perfect aan wat hij moest zeggen en zijn timing was perfect.

Leerde de Colonel hypnotiseren in het circus of op de kermis?
Hij las boeken over hypnose. Zo leerde hij te hypnotiseren.

Kan je iets vertellen over de kado’s die de Colonel van Elvis kreeg?
Elvis was heel genereus zoals iedereen weet. Hij schonk de mensen waar hij om gaf prachtige geschenken. Ik weet niet wat de Colonel ooit allemaal van hem kreeg omdat ik er in de beginjaren niet bij was. Ik ken wel een verhaal dat de Colonel vertelde kort na hij het management over nam. De eerstvolgende verjaardag van Elvis werd hij uitgenodigd bij de Colonel en zijn echtgenote Marie. De Colonel stak een briefje van $100 onder Elvis zijn bord. Ze aten een heerlijk gerecht, de keuken uit het Zuiden. Na het eten vroeg de Colonel aan Elvis of hij zijn bord naar de keuken wou brengen omdat hij de tafel opgeruimd wou hebben. Toen Elvis het bord opnam zag hij het biljet van $100.We spreken nu over de jaren 50. Een top manager zou mogelijk $10.000 per jaar verdienen. Dus $100 was een hele hoop geld. Toen Elvis het geld zag was hij totaal verbijsterd. Hij had tot dan in zijn leven nog nooit zo veel geld gehad. Elvis is dat nooit vergeten. Hij heeft altijd onthouden dat de Colonel goed voor hem was toen hij nog maar weinig had. Natuurlijk bracht de Colonel veel geld in Elvis' leven. Eén van de eerste grote kado's die de Colonel van Elvis kreeg was een golfwagentje. Elvis schonk het tijdens de opnamen van een film in de studio. Ik heb een foto van de Colonel in zijn golfwagentje, hij was er ongelofelijk trots op. Hij reed overal naar toe met die wagen, daar had hij plezier in. Een andere keer...ja, Elvis gaf de Colonel ook een Cadillac Stationwagon er werden van dat model niet veel gemaakt. Dat was een mooi kado. Hij gaf de Colonel regelmatig juwelen. Ik heb nog een prachtige ring die hij aan de Colonel gaf en hij gaf hem aan mij. Zonder dat ik besefte wat de waarde er van was. Toen ik erachter kwam wat de ring betekende vroeg ik hem of hij hem terug wou hebben. Hij zij nee, hou hem maar. Het is een tijgeroog in platina. Het is een platina ring. Zeer mooi. Toen we op tournee waren, reisde Jerry Weintraub van 'Management III' met ons mee 'Management III' regelde de praktische dingen van de tour. Jerry was ook de manager van John Denver. John Denver gaf Jerry een Rolls Royce voor zijn verjaardag. Jerry was enorm trots op de Rolls Royce en vertelde het aan iedereen. Dus, op de volgende verjaardag van de Colonel gaf Elvis hem een prive vliegtuig. Omdat hij beter kon doen dan John Denver. Er valt nog meer over te vertellen dan dat alleen...De Colonel gaf het vliegtuig kort daarna terug aan Elvis omdat Elvis het steeds leende en de Colonel had ook geen vliegtuig nodig. Later gaf hij het vliegtuig dus terug.

Mensen zeggen dat de Colonel 50% kreeg van alles wat Elvis verdiende?
Dat verhaal klopt niet. Zelfs als het waar was... Laat ons veronderstellen dat het waar is. Als iemand...als jij geen geld zou hebben...en iemand bezorgde je een carrière waarin je miljoenen zou verdienen zou je die persoon dan niet liever de helft van die miljoenen geven in plaats van niets te hebben zoals het was op het moment dat je startte? Maar, het klopt dus niet. Hij hield nooit meer dan een derde. Ik kan dat bewijzen. Ik heb documenten die aantonen dat dat klopt, al die jaren.Ze hadden een deal. Als de Colonel een idee had waar Elvis niets voor zou moeten doen... zijn naam en afbeelding zouden gebruikt worden, maar hij moest niet zingen, dan zouden ze elk de helft krijgen. Souvenirs en dat soort spullen. Omdat Elvis hier niet rechtstreeks bij betrokken was. Zijn naam en persoon waren er bij betrokken. En dat deelde ze in twee, maar dat was alles. Voor de andere dingen, zoals optredens, kreeg de Colonel een derde. Niet meer. We moeten er ook rekening mee houden dat ze geen promotie afdeling hadden. Ze hadden geen mensen in dienst om promotie te voeren. Ze hadden geen mensen in dienst die andere artiesten wel nodig hadden. De Colonel deed dat zelf en dat bespaarde veel geld.

Waarom tourde Elvis nooit buiten Amerika?
Ten eerste. Charles Stone, die deel uitmaakte van onze tourploeg, ik heb het hem vaak horen zeggen...Voor de laatste tour, die nooit doorging wegens Elvis' overlijden.. had Charles een ticket naar Europa in zijn koffer zitten om op zoek te gaan naar locaties voor Elvis. Elvis wou niet in open lucht optreden. In open lucht was de garantie op veiligheid haast onmogelijk. In het verleden werden de kleren al van Elvis' lijf gerukt hij werd gekrabd en raakte gewond, door fans die dicht bij hem wouden komen. Dus, optreden in open lucht wou hij niet meer doen. Er waren heel weinig locaties die groot genoeg waren om het praktisch te houden. De Colonel kreeg een aantal aanbiedingen maar deze aanbiedingen hielden in dat de prijzen voor de tickets zo hoog zouden zijn dat Elvis fans ze niet konden veroorloven. De Colonel wou Elvis niet naar een land brengen waar de fans niet de kans zouden hebben om hem te zien. Elvis en de Colonel waren zeer loyaal naar de fans. Elvis fans waren geen rijke mensen. Uiteraard zaten die er ook tussen maar algemeen gezien waren het geen rijke mensen. Sommigen spaarden een jaar lang om naar Las Vegas te komen en enkele concerten te zien. en dat zijn ze nooit vergeten.

'Aloha From Hawaii', een schitterend idee van de Colonel. Hoe kwam hij op het idee?
George Parkhill reed de Colonel van Palm Springs naar Los Angeles. Op de radio zonden ze een speech uit van President Nixon. Vanuit...het was China toch? Het was de eerste uitzending via satteliet. De Colonel zei tegen George: - 'Elvis is een wereldwijde ster waarom zouden we geen concert via satelliet doen?' Daarmee startte het. Toen ze terugkwamen...Hij vloog dat weekend van Los Angeles naar Las Vegas. We waren op kantoor en hij belde Rocco Laginestra die toen voorzitter was van RCA Records. Hij zei: - 'Rocco, ik heb een geweldig idee! Laten we een satelliet concert doen!' Rocco vroeg hoe ze dat moesten doen. De Colonel antwoordde dat hij het ook niet wist, want het werd nooit eerder gedaan maar dat ze het moesten uitzoeken. En de rest is geschiedenis.
Dat was eigenlijk zijn manier om Elvis over de wereld te laten touren?
Ja, en het was voor het eerst. Een entertainer was nog nooit wereldwijd te horen met hetzelfde concert. De Colonel was altijd bezig met het bedenken van nieuwe ideeën.

Ik vraag me af waar hij in de laatste tien jaar of de laatste jaren mee bezig was?
De Colonel was een consulent voor Barron Hilton. In de Hilton Hotel keten. Hij was een entertainment consulent. Dat was in principe zijn job. Daarnaast waren er veel managers en mensen die hem om advies vroegen. En hij gaf het gratis.

Overwoog hij ooit om zelf een boek te schrijven?
De Colonel werd vaak gevraagd om een boek te schrijven en zijn antwoord was steeds hetzelfde: - 'Loanne zal het voor mij doen.' Ik wou dat dat gebeurd was. Het zal er van komen, maar nog even geduld.

Heb je daar al een planning voor of heb je al wat dingen geschreven?
Ik heb in elk geval mijn herinneringen van die tijd al neergeschreven. Maar... feiten noteren en een verhaal schrijven waardoor mensen die het boek lezen het gevoel krijgen dat ze er zelf bij waren vraagt een soort talent dat ik niet heb. Als een schrijver reasearch doet heeft hij de neiging alle info te lezen die al geschreven zijn over een persoon en 90% van wat je leest over de Colonel is fictie.
Het is een karaktertrek van mensen met een ego wanneer ze het antwoord op een vraag niet kennen ze dat moeilijk kunnen toegeven. Daarom verzinnen ze wat. Dat is er gebeurd. Er is heel wat verzonnen over de Colonel. Hij was een heel teruggetrokken man. Hij sprak enkel open met zijn naaste medewerkers. Uit bewondering en respect voor hem herhaalden ze die verhalen ook niet. Het gebeurt al te vaak dat de pers zinnen of een deel uit een interview neemt en het helemaal anders laat overkomen dan het eigenlijk was. Omdat we van de Colonel hielden, wouden we niet dat dat gebeurde.

Dacht de Colonel er ooit aan om het contract met Elvis stop te zetten?
Wou de Colonel ooit...? Ja! Dat heeft de Colonel gedaan ja...op een bepaald moment. Absoluut. Hij vertelde Elvis dat het afgelopen was. Dat kwam na een show in het Las Vegas Hilton. Elvis gaf zware kritiek op de Hilton Hotel keten en specifiek op Barron Hilton. De Colonel was in verlegenheid gebracht en verontwaardigd door het voorval want de kritiek was niet gebaseerd op feiten. Het was gebaseerd op emotionele uitlatingen die Elvis gehoord had. Elvis kende de feiten niet. De Colonel was heel kwaad...Elvis had problemen op dat moment. Hij was niet altijd in staat de show te brengen. Hij was niet altijd in conditie om op te treden. Dat waren dingen waar hij zelf voor zorgde. De Colonel bereikte het punt waarop hij dacht het niet langer te kunnen doen. Dat is het verhaal over hoe het kwam. Ik was er bij. Ik was niet boven toen de Colonel het aan Elvis ging vertellen. Natuurlijk zei Elvis: - 'Je bent ontslaan.' en de Colonel zei: - 'Ik stap zelf op.' Het verhaal zoals het vertelt is, is dat Elvis de Colonel ontslaan heeft. Maar de Colonel ging naar boven om te zeggen dat hij ging stoppen. Daar ben ik zeker van. Hij vertelde het me voor hij naar boven ging. Hij zei: -'Dit kan ik niet meer aan, ik stop. Hij moet zichzelf herpakken. Hij kan zo niet verder.' Hun relatie was gedurende verschillende maanden gescheiden. Op een dag belde Elvis en zei de Colonel dat hij klaar was om terug te touren. De Colonel zei ‘OK’ en ik denk niet dat ze het voorval ooit besproken hebben. Ze lieten het achter hun en gingen verder.

Wat weet je nog van het laaste concert dat gefilmd werd?
Het laatste concert van Elvis dat gefilmd werd... De Colonel nam deze deal aan omdat het de laatste hoop was dat Elvis zich zou herpakken. Colonel herinnerde zich dat Elvis in top conditie was voor de satelliet show. De Colonel hoopte er op dat Elvis hetzelfde zou doen voor dat laatste concert. Het gebeurde niet... Hij probeerde alles... Al de jongens probeerde, de Colonel probeerde, Vernon probeerde, Priscilla probeerde, Iedereen probeerde Elvis van zijn afhankelijkheid aan medicijnen af te helpen. Iedereen die hier ervaring mee heeft weet dat een mens niet veranderd kan worden. Ze moeten zelf willen veranderen.

Ik heb ook een vraag over de naam Marie. Zijn moeder heette Marie, zijn eerste vrouw heette Marie en je hebt Lisa-Marie. Heeft de naam Lisa-Marie daar iets mee te maken?
De Colonels echtgenote Marie, ze waren meer dan 40 jaar getrouwd, heel triestig... ze had Alzheimer op het einde. In die tijd noemden ze het niet Alzheimer maar dachten ze aan dementie. Toen ik de Colonel ontmoette had ze de ziekte al en het duurde niet lang eer ze hem niet meer herkende maar hij hield een huis voor haar in Palm Springs. De klok rond was er verpleging aanwezig omdat hij de best mogelijke zorg aan haar wou geven. Het is heel droevig. Het is een verschrikkelijke ziekte. Iedereen die ervaring heeft met Alzheimer weet dat. Lisa-Marie...ja... de Marie in haar naam is vernoemd naar Marie Parker. Elvis was dol op Marie en zij op hem natuurlijk. Hij kwam er aan huis, zij speelde dan op het orgel en hij zong samen met haar.

Klopt het dat de Colonel ooit een aanbod van de Beatles kreeg om hun manager te worden?
Ja, dat klopt. Hij kreeg een telefoontje. Ze wouden hem als manager toen die van hun overleden was. Maar hij dacht wanneer je meer dan één artiest zou managen, je die artiest niet genoeg van je tijd gaf. Hij had één artiest en daar stak hij al zijn tijd in. Voor Elvis hadden ze geen publiciteitsfirma, ze huurden geen bedrijf in, de Colonel deed het zelf. De Colonel had verschillende taken als Elvis' manager.

Veronderstel dat de Colonel in een andere stad in Amerika aankwam en hij Elvis nooit zou ontmoeten zou hij dan de kans gehad hebben om zijn genie te kunnen ontplooien?
Als de Colonel Elvis niet ontmoet zou hebben zou hij nog steeds een prachtige carrière hebben. Hij had een geweldige carrière. Hij was bekend als een top manager voor Eddy Arnold en Hank Snow. Als het Elvis niet was, was het wellicht iemand anders geweest. Ik zeg niet dat iemand anders de ster zou geworden zijn die Elvis was. Er is maar één Elvis. Niemand zal ooit als Elvis zijn. Hij was uniek. Net zoals de Colonel.

Volgens onze informatie zijn jullie uiteindelijk in 1990 gehuwd?
De Colonel en ik huwden in 1990, ja. De plechtigheid ging door in het huis van een vriend en één van de plaatselijke rechters huwden ons. Het was heel eenvoudig. We leefden immers al een hele lange tijd samen.

Deed hij een aanzoek?
Niet echt...We waren beiden terughoudend voor het huwelijk gedurende een aantal jaren omdat onze relatie heel goed ging. We vroegen ons af of dat zou veranderen als we trouwden. We kenden vrienden die lang samenleefden en waar het na hun huwelijk misliep. Maar voor ons werkte het wel.

Noemde je hem altijd Colonel of zei je soms ook Tom?
Ik noemde hem Colonel, ja... Ik had een koosnaampje voor hem dat ik nooit tegen iemand vertelt heb en wellicht ook nooit zal doen. Ik noemde hem nooit Tom. Nooit. Toen ik hem ontmoette werkte ik als secretaresse voor de directeur van het International Hotel. Dan ging ik werken voor RCA Records Tours. Ik kende hem als de Colonel en iedereen noemde hem zo.

En dat veranderde niet toen je huwde?
Nee, dat veranderde niet. Het maakt niet uit hoe je een persoon noemt, de affectie over hoe je het zegt is belangrijker.
Mensen die niet op de hoogte waren noemden hem Mr. Parker, maar dat wou hij niet?
Hij vond het niet erg dat ze hem aanspraken als Mr. Parker, het hing er van af wie het zei en waarom. De Colonel had een eigenschap die heel slim was. Als hij iemand ontmoette met een enorm ego en van zichzelf vond dat ze enorm belangrijk waren sprak de Colonel hun naam opzettelijk verkeerd uit. Hij wou hiermee de boodschap overbrengen dat die persoon niet belangrijk genoeg was om te onthouden hoe zijn naam uitgesproken wordt. Het werkte psychologisch.
Hoe brachten jullie de tijd door vanaf de jaren 80?
In 1985 verhuisde we naar Las Vegas en deed hij zijn andere huizen van de hand. We woonden dus enkel hier. Hij had veel vrije tijd omdat hij natuurlijk niet meer zo druk aan het werk was. We hadden dus tijd om te praten met mekaar Ik heb verschillende keren geprobeerd om die gesprekken op te nemen. Het zou geweldig zijn om de verhalen van de Colonel in zijn eigen woorden te hebben. Maar telkens hij de microfoon zag viel hij stil. Het is me dus nooit gelukt...

De Colonel zei dat hij één hobby had: Elvis. Wat waren zijn hobby's toen die periode voorbij was?
De Colonel las heel graag en keek graag TV. Vooral politieke dingen zoals het nieuws. Hij had veel interesse in het wereldnieuws. Hij stak ook veel tijd in het advies aan andere managers en vrienden. Hij was ook nog aan het werk als consulent voor Barron Hilton. Als er vrienden uit de showbizz in de stad waren gingen we naar hun optreden en bezochten hen dan backstage. En hij hield er van om te gokken. Dat was ook een hobby. Hij speelde geen golf. Hij gokte.

Er zijn natuurlijk veel foto's van Colonel, maar ik heb er nooit één gezien waar hij met een auto rijdt. Reed hij soms met de wagen?
Eén keer heb ik bij de Colonel gezeten terwijl hij reed. Slechts één keer omdat ik waarde hechtte aan mijn leven. Het was in Palm Springs en we reden naar de winkel en terug. Hij reed recht naar waar hij wou en als iemand op zijn weg kwam, trapte ze best op de rem. Er was een automatische garagedeur. Hij drukte op de afstandbediening in de auto en de deur ging open. Terwijl hij achteruit reed drukte hij opnieuw op de knop om te zien of hij snel genoeg kon wegrijden voor de deur weer dicht ging. Hij slaagde er altijd in. Hij dacht dat hij één van de veiligste chauffeurs in de wereld was. Maar in die jaren vond ik hem roekeloos en ben ik gaan rijden. Hij had altijd een medewerker die reed. In de beginjaren reed hij veel. Denk aan de Eddy Arnold en Hank Snow shows. Daarnaast had hij nog vele Country artiesten. Die reden overal naar toe. Die vlogen niet. Ze moesten rijden.

Dus hij had een rijbewijs?
Natuurlijk had hij een rijbewijs. Absoluut. Ze moesten over landelijke wegen rijden die vaak nog niet gebetonneerd waren. Hij had allergieën. Hooikoorts noemden ze het. Hij vertelde dat hij van stad naar stad reed met de zakdoek aan zijn neus omdat zijn ogen constant traanden omdat hij langs zo veel boerderijen reed. En die hadden hooi natuurlijk, waar hij allergisch voor was. Ja, hij reed...hij reed heel veel.

Was hij echt gehuwd met zijn eerste vrouw Marie of was het slechts een plechtigheid op de kermis?
Ik heb een kopie van de huwelijksakte van hen. Ze waren zeker gehuwd.

Kwam de Colonel nog vaak in het Hilton Hotel?
Zeker. Het Las Vegas Hilton had een speciale viering. Ze hadden de meubels uit de kamer gehaald die vroeger Elvis' suite was. En de Colonel stopte de ruimte vol met memorabilia. Mensen kregen toelating om naar boven te gaan en alles te zien. Wayne Newton bracht een aantal concerten als eerbetoon aan Elvis. Hij was ook een groot Elvis fan. Mensen stonden in de rij en ze konden langsgaan bij de Colonel die items signeerde. Hij sprak ook even met elk van hen. Een man kwam naar hem toe en stelde zich voor als Rene Angelil en vertelde dat hij een jong meisje kende waarvan hij dacht dat ze een grote ster zou worden. Ze spraken er over en de Colonel moedigden hem aan en gaven hem wat advies. Het ging over Celine Dion. Later zijn ze ook gehuwd en Rene is verschillende keren bij ons thuis geweest. Hij belde de Colonel op en hij was heel vrijgevig met advies aan mensen. Hij wou mensen helpen wanneer hij kon. Hij was heel tevreden als hij dat kon doen.

Hoe zou je willen dat de Colonel herinnerd wordt?
Ik zou willen dat de toekomstige generaties de Colonel herinneren als een man die niet bang was om dingen te veranderen. Hij wou dingen beter maken. Hij wou alles wat hij kon doen verbeteren. Hij was een man die weinig voorbereiding kreeg voor zijn job. Al doende leerde hij de dingen. Je weet dat hij nooit zijn school afmaakte. Het was allemaal zelfstudie en veel lezen. Ik wil dat ze hem zien als de man die het vak van manager veranderde net zoals Elvis de muziek veranderde. Er zijn weinig mensen die ontwaken met het idee dat die dag prachtig zal zijn. Hij was zo optimistisch. Het maakte niet uit met welke problemen hij ging slapen. Als hij wakker werd was hij er zeker van dat het een goede dag ging worden.

Jullie waren een team?
Ik probeerde...Ik voel me zoals één van de koninginnen in 'Alice in Wonderland' die zeiden: - 'Ik loop zo snel ik kan, raak niet achterop.' Dat was hoe ik me voelde bij de Colonel. Ik deed altijd mijn best, maar hij had te veel voorsprong. Als een echtgenoot verwachtte hij dat ik zo perfect mogelijk zou zijn, wat ik probeerde...Maar hij was liefdevol en genereus. Hij vond dat een vrouw nooit om geld moest vragen, haar man moet het haar geven. Net zoals bij zijn vrienden. Hij wou altijd dat ik een financiële zekerheid had en dat ik geld had. Niemand zou naar de winkel moeten gaan zonder voldoende geld. Hij apprecieerde wat ik deed. Na elke maaltijd dankte hij me voor het eten. Zeker als het stamppot was.