Openhartig gesprek met Elvis' rechterhand Joe Esposito

“Elvis een racist?
Wat een nonsens”

Er kon geen mens meer bij, in de prachtige conferentiezaal van het sjieke hotel "Prince de Galles" in hartje Parijs, waar Joe Esposito de fans op 13 juni verwelkomde op het feest "50 jaar Elvis in Parijs". Dit evenement, georganiseerd door de Franse fanclub My Happiness, trok fans uit Engeland, Zweden, Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk en, door de 'fanreis' van ElvisMatters, natuurlijk ook uit Nederland en België.

Eregast op het evenement was dus Joe Esposito die Elvis 50 jaar geleden begeleidde op z'n uitstap naar Parijs, toen hij in legerdienst was. Joe nam alle tijd om vragen uit het publiek te beantwoorden, en ging ook de 'moeilijke hoofdstukken' niet uit de weg. Een bloemlezing uit de persconferentie in hotel Prince de Galles, waar Elvis tijdens z'n drie bezoeken aan Parijs logeerde.

Dag Joe, welkom terug. Wat herinner je je nog van het bezoek 50 jaar geleden?
Ik herinner me vooral dat het prachtige dagen waren. Ik heb Elvis leren kennen in Duitsland. Hij kwam 2 weken later aan dan ik, en toen we aan mekaar voorgesteld werden, zag ik die glinstering in z'n ogen die me vertelde dat we voor de rest van ons leven vrienden zouden zijn. Dat kan je niet beschrijven, je moet het meemaken. In Parijs wilde Elvis zich vooral ontspannen. We gingen elke avond uit, meestal naar een show, en bezochten dan de artiesten na afloop. Het waren lange avonden en korte nachten..

Kan je ons enkele onbekende verhalen vertellen?
(lacht). Wat onbekend is, moet misschien maar onbekend blijven. Ik kan je zeggen dat we heel leuke momenten gehad hebben. Maar wat wil je, als je meereist met Elvis Presley?

Na de legerdienst ben je bij hem in dienst gebleven. Wat was je allereerste opdracht?
De Frank Sinatra-TV-show, onder de titel "Welcome home Elvis". Ik herinner me nog dat ik zwaar onder de indruk was van zoveel topentertainers bij mekaar. Frank Sinatra, Joey Bisschop, Sammy Davis Jr, Nancy Sinatra... Elvis kende ik toen al goed, maar het was toch schrikken toen ik al die bekende gezichten bij mekaar zag. Niet dat ik het liet merken, want mijn job bestond er net in om zo professioneel mogelijk alles te regelen. We waren Elvis' lijfwachten en dat mocht je vaak letterlijk nemen.

Ben je vanaf je legerdienst elke dag bij Elvis gebleven?
Niet elke dag. Midden jaren '60 ben ik 4 maanden weggegaan. We hadden een stevige ruzie, en ik riep uit: 'Ik vertrek, ik geef mijn ontslag'. Vier maanden heeft dat geduurd, tot hij me met Kerstmis een cheque stuurde als kerstcadeautje. Dat vond ik supervriendelijk van hem, en ik besloot hem op te bellen. We praatten aan de telefoon, en uiteindelijk zei hij: 'wanneer kom je terug?' Een week later werkte ik weer voor Elvis. En werken voor hem, betekende dag en nacht klaarstaan. 7 dagen op 7, 24 uur per dag. Ik vergelijk het wel eens met een huwelijk. Wie dag en nacht samen is, maakt ook ruzie, al is dat de volgende dag natuurlijk vergeten. Zo was het ook bij Elvis. Aan het ontbijt werd alles weer bijgelegd, als het misgelopen was.

Wat vind je van Colonel Parker?
Ik weet dat er vele negatieve verhalen over hem de ronde doen, maar dat zijn verzinsels van mensen die er niet bij waren. Ik was er wel, en kan met de hand op het hart zeggen dat Elvis geen betere manager had kunnen hebben. Vele mensen zullen daar anders over denken en dat is hun goed recht. Maar aanzien de vraag aan mij is gesteld, geef ik daar mijn mening over.

Heb je nog contact met de vroegere leden van de Memphis Mafia?
Met sommigen. Er zijn natuurlijk al enkele mensen gestorven, en voorts wil ik enkel nog contact houden met de échte vrienden van Elvis, niet met diegene die hem een mes in de rug hebben geplant. Ik neem aan dat iedereen weet dat ik het heb over het boek "Elvis - What Happened". Dave Hebler en Sonny West, en natuurlijk ook Red West hebben op een ongelooflijk laffe manier hun gelijk willen halen. Red heeft daar zoveel spijt van, dat hij zich al verontschuldigd heeft. Maar hij werd mee in de val van de twee anderen getrokken. Hij had slimmer moeten zijn, en zal zich dat voor de rest van zijn leven beklagen. Dave Hebler en Sonny West: daar spreek ik niet meer mee. Dat zijn geen vrienden van Elvis. Ik bedoel: wie doet 'een vriend' zoiets aan? Niemand toch.

Het was dan ook raar om een foto van jou en Sonny West te zien op internet, vorig jaar genomen in Las Vegas.
Ik ken de foto die je bedoelt: die werd genomen ter gelegenheid van de onthulling van de Ster voor Elvis. Er werden tal van foto's genomen, en ineens stond Sonny naast me. Wat kan je dan doen? Maar ik heb geen woord met hem gewisseld, en dat zal zo blijven.

Heb je nog contact met andere bekenden van vroeger, Priscilla en Lisa Marie, of Ann-Margret?
Zeker. Priscilla en ik bellen toch zo'n twee keer per maand, met Lisa gemiddeld één keer per maand. Ze heeft nu haar tweeling om voor te zorgen, en daar kruipt erg veel tijd in. En Ann-Margret bel ik natuurlijk ook. Toen Elvis een romance had met haar, dacht ik écht dat het wat zou worden met hen. Maar Elvis had een heel aparte kijk op 'vrouwen': wie met hem trouwde, zou een eigen carrière mogen vergeten. Ze zouden dan thuisblijven, en voor Elvis zorgen. Ann-Margret was op dat moment in de fleur van haar leven en had een eigen carrière: haar thuishouden terwijl Elvis films maakte, dat was onmogelijk. Maar ze zijn hun hele leven lang vrienden gebleven. Toen Elvis stierf, was ze er het hart van in. Het waren soulmates.

Praat je nog vaak over wat er gebeurd is op 16 augustus 1977?
Hoe kan ik er niet over praten? Het is een heel belangrijk stuk van mijn leven geweest. Ik was er - na Ginger - als eerste bij. Elvis lag op de badkamervloer, en ik zag meteen dat het helemaal fout zat. Toen ik hem omdraaide, voelde hij koud aan. Terwijl ik wist dat alle moeite vergeefs was, heb ik tòch de ziekenwagen gebeld en bleef ik hopen op een mirakel. Ik ben samen met Charlie Hodge naar Baptist Memorial gereden, waar we in een aparte kamer opgevangen werden. De dokters hebben een half uur geprobeerd Elvis weer tot leven te wekken, maar dat was een onmogelijke taak. Toen de deur weer openging, wisten we het zeker: hij was niet meer. Ik was ook degene die de Colonel moest inlichten, en Priscilla. Ik heb de dagen daarop doorgebracht zonder te beseffen dat hij écht weg was. Ik regelde, samen met anderen natuurlijk, de begrafenis. Er was geen tijd voor emotie: ik besefte dat dit zijn laatste 'show' zou worden en dat de hele wereld zou meekijken. Het enige wat we nog voor hem konden doen, was een feilloze uitvaart regelen. Pas later, veel later, ben ik tot het harde besef gekomen dat Elvis voorgoed weg was.

Je bent één van de adviseurs van Graceland, die ook betrokken was bij de plannen om het domein uit te bouwen tot een Elvis-centrum. Hoever staat het met die plannen?
De plannen zijn er en ze ogen magnifiek. Maar de wereldwijde crisis heeft alles 'on hold' gezet: ik hoop dat ze nog uitgevoerd worden, maar zolang er geen beterschap is, blijft alles zoals het is.

Elvis wordt vaak verweten dat hij te los omsprong met het gebruik van medicijnen. Hoe sta je daar tegenover?
Wel, daar kan ik heel lang over praten. Maar ik beperk me tot dit: we spreken hier over Elvis Presley, de grootste superster ter wereld. Als jij een auto koopt, koop je er één. Als Elvis een auto nodig had, kocht hij er 20. Dat was met pillen net zo. Een gewone patiënt zou één pijnstiller per dag nemen. Elvis niet, hij wilde alles in meervoud. Iedereen weet hoe verslavend dat soort pillen zijn, en Elvis trapte in die val. We hebben alles gedaan om die verslaving te doorbreken, maar zoals je weet, zonder resultaat. Misschien zat het in zijn genen, die verslaving. Zijn moeder werd amper 44, en ook zij was verslaafd, aan drank. Dat was trouwens één van de redenen waarom Elvis nooit alcohol toeliet in zijn buurt. Hij bleef vér weg van drank en alcohol maar zonder het zelf te beseffen vluchtte hij in een andere verslaving. Precies zoals zijn moeder.

Is dat niet vreemd, voor iemand die zo openlijk gelovig was?
Niet echt. Elvis zag zichzelf niet als een verslaafde. Hij was gelovig opgegroeid en heeft die religie z'n leven lang gekoesterd. Hij had ook niet het idee dat hij fouten maakte door pillen te nemen.

Had je het gevoel dat Elvis op het einde van zijn leven op zoek was naar een andere religie? Hij las per slot van rekening alle denkbare en ondenkbare boeken over spiritualiteit.
Hij was zeker niet op zoek. Hij was fel geïnteresseerd in andere godsdiensten en overtuigingen, maar dat kwam omdat hij een heel breed interesseveld had. Meer moet je daar niet achter zoeken.

Een vraagje op de man af: onlangs verscheen er in een krant een artikel onder de titel 'Elvis was een racist'. Hoeveel waarheid zit daarin?
Dat is de belachelijkste titel die ik ooit gelezen heb. Elvis groeide op tussen zwarten. Hij hield van hun soul. Ik zal je meer zeggen: hij hield van mensen, ongeacht hun ras, kleur of godsdienst. Elvis een racist? Dat is pure nonsens.

Wat is je visie op Elvis's stiefbroers?
Daar ga ik liever niet op in, en daarmee beantwoord ik eigenlijk je vraag. Ik haat het trouwens wanneer ze zich voorstellen als "stiefbroers" van Elvis. Dat zijn ze helemaal niet. Vernon heeft hen nooit geadopteerd, dus zijn ze wettelijk gezien ook geen stiefbroer van Elvis.

Het is dit jaar ook 30 jaar geleden dat Vernon overleed. Welke herinneringen heb je aan hem?
Veel goede herinneringen. Ik weet ook dat hij niet steeds positief afgeschilderd wordt in boeken en magazines, maar hij hield van Elvis zoals een vader van zijn zoon. En omgekeerd.

Slotvraagje: Elvis had wellicht nooit kunnen denken dat het leven van Lisa Marie zo zou verlopen: 4 keer huwen, waaronder één keer met Michael Jackson, eigen cd's uitbrengen... Welke toekomst zag Elvis voor zijn dochter?
Daar stond hij niet bij stil. Lisa was pas 9 toen Elvis stierf, ze was in zijn ogen nog een klein meisje die altijd onder zijn hoede zou opgroeien. Wat de toekomst voor haar in petto had, wist hij niet. Hij was er ook niet mee bezig. Hij dacht gewoon dat alles zou blijven zoals het was. Wat heeft hij zich daar in vergist.