Nieuwe FTD is de parel aan de kroon van the King

Let’s talk about the Good Times

Er zijn zo van die CD’s waar een echte fan jàren naar uitkijkt. De Seventies Masters Box was er zo één, al was het maar omwille van repetitieversie van ‘My Way’ en de onuitgegeven Dylan-cover “It’s Diff’rent Now”. En ook Essential Elvis 3/Rhythm & Soul past in dat rijtje, enkel en alleen omwille van de hartverscheurende alternatieve versie van “Loving Arms”. Ook de FTD “Good Times” stond bij mij al jàren op het verlanglijstje. Ik heb ze allemaal hoor, de FTD’s, van “50.000.000 Elvis Fans” tot “The Spring Tour”, al geef ik grif toe dat er exemplaren bij zijn die sinds de dag van release nog maar één keer uit het cd-rek gekomen zijn. “Good Times”, zo hoopte ik, zou één van mijn favoriete FTD’s worden. Welnu, de dubbel-CD heeft al mijn verwachtingen dubbel en dik ingelost: dit is Elvis zoals hij klonk op z’n best in de seventies. Dit is de Meester aan het Werk.

- door Peter Verbruggen

1973 was een jaar van ongelooflijke tegenstrijdigheden in het leven van Elvis. Het begon met de ongekende Aloha-hoogte maar liep snel over in de ongekende diepte na de scheiding met Priscilla. Tussendoor stonden er twee Stax-sessies op het programma – genoemd naar de plaats waar de sessies doorgingen, nl. de Stax Studio in Memphis. De sessie in juli was bijna in een artistiek/muzikaal drama geëindigd, met een nauwelijks wakkere Elvis die z’n nummers al zittend inzong en vaker niét dan wél op de afspraak verscheen. In december ’73 was de tweede sessie gepland, en het is uit deze sessie dat de LP en huidige FTD “Good Times” gepuurd werd.
Wie de FTD’s “Raised On Rock” uit juli ’73 en “Good Times” van zes maanden later na mekaar beluistert, kan er niet omheen dat het om een andere zanger gaat. Bij “Good Times” is Elvis opgewekt, goedgemutst en zingt hij met een kraakheldere, rijpere stem. Dat maakt van “Good Times” een plezier om naar te luisteren.
Nu waren de omstandigheden bij Stax in december ook helemaal anders dan in juli. Elvis had de klap van de scheiding deels verwerkt en de nummers die hem dit keer aangereikt werden, hadden véél meer hitpotentie dan de bijna emotieloze, verplichte songs van enkele maanden eerder. Zo had producer Felton Jarvis het zelfs voor mekaar gekregen om de funky spiritual “I Got A Feeling In My Body” van Dennis Linde weg te kapen. Linde was ook de componist van “Burning Love”, de laatste Top 10-hit van Elvis. De studiomuzikanten bestonden uit de kern van de live-band, met James Burton op gitaar en Ronnie Tutt op drums, aangevuld met oude getrouwen David Briggs op piano en Norbert Putnam op basgitaar. En op Elvis’ verzoek stonden niet minder dan elf (!) achtergrondstemmen klaar: drie leden van zijn eigen groep ‘Voice’, 5 leden van “JD Sumner & the Stamps” en een vierkoppig vrouwenkoor met – uiteraard – Kathy Westmoreland als hoge sopraan, naast Mary Greene, Susan Pilkington en Mary Holladay.
De teksten van de songs leken ook geknipt voor Elvis. “My Boy” verwees uiteraard naar z’n dochtertje Lisa, “Loving Arms” en “It’s Midnight” schreeuwden de eenzaamheid in het holst van de nacht uit en “Take Good Care of Her” (- “I must accept it, she loves you more than me, so with my broken heart I bow gracefully. Please don’t send me any wedding invitation for I couldn’t bare to see her there with you. If she’s happy, that will be my consolation” -) was dan weer zijn boodschap aan Mike Stone die Priscilla had weggehaald uit Graceland. Kortom: deze nummers konden haast letterlijk uit het dagboek van Elvis in 1973 komen. Voor het eerst sinds lang barsten de nummers weer van eerlijke, oprechte, diepgewortelde emotie. Elvis maakt er – in tegenstelling tot de sessie in juli – ook geen haastklus van, wat duidelijk te horen is op deze nieuwe CD. De repetitie van “Loving Arms” is aandoenlijk mooi. Elvis luistert naar de raad van één van de soundengineers, zingt flarden van het nummer zonder tekst en probeert een lichtjes ander einde uit – zowel mét koor als zonder. Ook bij “My Boy” speelt de emotie. Na de tweede take, zegt Felton Jarvis “One more, let’s do one more real quick Elvis”… waarop Elvis, die net z’n ziel in het nummer legde, kortaf reageert: “What do you mean? I told you to get that goddamn thing in two takes. I can’t sing it no more…” Hij zegt het met een knipoog, maar hij méént het wel. Felton bindt niet meteen in, en pusht verder: “One more, this is the last one, Elvis”. Uiteindelijk neemt Elvis toch die derde take op, die ook als finale versie voor de single zou gebruikt worden. De lange extro die Felton wou, viel bij de derde opname weliswaar weg maar Felton wist dat hij goud in handen had. Elvis is uiteindelijk zelf zo enthousiast, dat hij zijn vader tegen 5 uur ’s ochtens uit Graceland terugroept om naar de ‘droge master’ te luisteren. Het bewijst hoe tevreden Elvis was, want Vernon kende het nummer immers. Elvis laste het al in augustus 1973 in bij z’n live shows, waar het wellicht zijn manier was om de breuk met Priscilla en het gedeelde afscheid van Lisa te verwerken. Dat hij maanden later in de studio zo opgaat in het nummer, bewijst hoezeer hij betrokken was bij de opnames. Het was ook méér dan werk: dit was z’n eigen leven dat hij bezong.
Overigens wordt ook “Loving Arms” gedaan in drie takes, waarvan hier eveneens de derde de beste zou blijken. Felton kende Elvis inmiddels zo goed, dat hij precies wist wanneer te stoppen. “Loving Arms” is een zacht country/folk-achtig nummer maar Elvis vermengt zich emotioneel zo met de song, dat het zinloos zou geweest zijn om nog méér takes te vragen. Het mooie van deze FTD-release is dat – voor het eerst – al deze takes uitgebracht werden.
Een andere klassieker uit december ’73 is “Good Time Charlie’s Got the Blues”, een nummer dat in deze FTD-versie de sfeer van de sessie perfect weergeeft: tijdens de repetitie dolt Elvis met z’n muzikanten: “I like that, Everybody’s gone away”… en merkt plots dat Charlie zelf niet veraf staat… “it was my fault, I kept on singing… I was looking at Charlie. Get out of there Charlie, you’re holding up the light…Next you leave the building Hodge. Good Time Charlie’s got his ass kicked…”, even later gevolgd door: “…left old Charlie here behind, Good Time Charlie’s Lost His Mind”… Inmiddels zit de groep al aan take 8, waarop Elvis verbaasd uitroept: “It Is?, Damn these takes are going by fast!”. Uit de speakers reageert Felton Jarvis gevat: “Some of these takes have been very short…”
Een ander opvallend nummer op de dubbel-CD is “I’ve Got A Thing About You Baby” (take 1) met een heel dominante drum als leidraad. Het klinkt haast als een andere song, vergeleken met de originele release van 1975. Pràchtig dat we dit vandaag – 35 jaar later – alsnog uit onze boxen kunnen laten knallen. Thanks, FTD-crew!
Het enige nummer dat ontbreekt, helaas, is “We Had It All”. Toetsenist David Briggs,die een deel van de rechten van dit nummer had, deed er die avond in december ’73 nochtans alles aan om het onder de aandacht van Elvis te houden. Als the King dit nummer zou opnemen, zo wist hij, zou hem dat geen windeieren leggen. “We Had It All” van Waylon Jennings was dan ook gesneden brood voor Elvis: het nummer dat de pijn van een echtscheiding bezingt, greep recht naar z’n hart, met de tekst “Remember how I used to touch your hair. While reaching for the feeling that was always there. You were the best thing in my life that I recall. You and me we had it all. I know that we can never live those times again. So I let my dreams take me back to where we've been. Then I'll stay with you girl as long as I can. It was so good when I was your man.”… Elvis probeerde het nummer verschillende keren, maar hij slaagde er niet in het helemaal naar z’n hand te zetten. Uiteindelijk besloot hij de poging te staken; “I just don’t know how to improve this”. Hij beloofde de song de volgende dag te hernemen maar zoals dat wel vaker het geval was bij Elvis, was een nummer dat voor opname uitgesteld werd, ook voorgoed verloren. Het is zelfs maar de vraag of er effectief een proefopname van bestaat. Ze is alleszins niet op deze dubbel-CD terug te vinden.
De laatste dag van de sessie is mogelijk ook de sterkste, zeker op vocaal vlak. Je hoort dat Elvis de voorbije dagen gegroeid is, dat hij meer zelfvertrouwen gekweekt heeft en dat hij weer elk nummer aankan dat hem voorgelegd wordt. “If That Isn’t Love” van Dottie Rambo krijgt een ijzersterke invulling, en bij “Spanish Eyes” laat Elvis horen dat hij meer dan ooit weer The King is. Hij grapt met gitarist James Burton, lacht tussen de takes door en legt dan een vocaal onovertrefbare versie neer. De hele ambiance zit goed, in die mate zelfs dat de countdown voor het nummer ook in het Spaans gebeurt: “uno dos tres”, wat Elvis waanzinnig grappig vindt. De avond besluit met alweer een hoogtepunt, “She Wears My Ring”, een top 10-hit van Ray Price. Elvis heeft alle tijd van de wereld en neemt maar liefst 18 (!) takes op – één ervan is ronduit hilarisch, wanneer hij het nummer keer op keer herbegint.
We schrijven de vroege ochtend van 17 december 1973 wanneer Elvis voor de allerlaatste keer de Stax-studio in Memphis verlaat. Tevreden met het resultaat en klaar om in alle rust het einde van het jaar te vieren. Elvis zat weer ‘on top of the World’, net zoals hij twaalf maanden eerder via satelliet ‘King of the World’ was geweest. 1973, een jaar met uitersten: da’s wel het minste wat je kan zeggen.