Maanden werkten we met het 7-koppig bestuur aan de voorbereiding van onze “start-party” in Mol. En wie hoog wil mikken, moet ook hoog gooien. Op onze “wanted list” stond niemand minder dan James Burton. Zijn carrière voorstellen is als een T-shirt van de Beatles dragen op een Elvis-meeting: je doet het gewoon niet uit respect voor de artiest waar het om draait. Bovendien weet iedereen hoe talentrijk James is. In de jaren zestig deed hij tot 6 studio-opnames per dag, wat hem naar schatting 500 verschillende LP’s opleverde waarop zijn gitaar (of dobro) te horen is. Johnny Cash, Bruce Springsteen, Roy Orbison, – kortom: van Frank Sinatra tot Frank Zappa – iederéén met naam en faam deed al een beroep op z’n gitaarvirtuositeit. Tel daarbij nog de talloze live shows met Shindig, z’n TV-optredens met ondermeer Rick Nelson en Emmylou Harris… en je hebt bijna een idee van ’s mans onuitwisbare stempel op de muziekbizz.

En dié klepper stond dus op ons programma. Solo. Live. James In Concert, de beste manier om puur en onversneden te genieten van z’n magistrale leadwerk.
Het moet gezegd, de ticketverkoop liep de eerste twee maanden als een trein. Nauwelijks 7 weken na de eerste aankondiging in het eerste fanblad, was de hele VIP-sectie uitverkocht. En laat ons eerlijk zijn: 42 euro per persoon, ’t is niet weinig. Maar het is even logisch dat James op het einde van de avond óók langs de kassa passeert. De zaal, de pa, de band, Jenson Bloomer, Sabam, … ’t kost allemaal centen. Na 7 weken ebde de interesse van het ticketkopende publiek weer wat weg. Een snikhete zomer, vakantie en 2 maanden lang de kinderen thuis: niet meteen de ideale omstandigheden om aan een herfstconcert met James Burton te denken. Pas in september kwam de Mystery Train weer op gang – wat maakte dat de zaal van 500 zitjes kort voor het optreden virtueel uitverkocht was.
Eén van de paradepaardjes van Elvismatters is net de organisatie van events en concerten. Het bestuur wilde dan ook dat alles – of minstens zoveel mogelijk – meteen goed zat. Handige drankjetons, een volledig gerenoveerde theaterzaal, mooie affiches en inkomtickets, en vooral: een uitgebreide clubshop aan ledenprijzen. Blikvangers daar waren een complete set gouden platen, de nieuwe FTD (Takin’ Tahoe Tonight), de Rubberneckin-remix in 5 verschillende uitvoeringen/verpakkingen en natuurlijk de full-CD “2nd to None” die mede dankzij BMG aan de stuntprijs van 17 euro per stuk verkocht werd.

Maar goed, het hoofdaccent lag uiteraard op wat er in de podiumzaal gebeurde. 18 uur stipt openden de deuren. Zaal VITO is in het wereldje van klassieke orkesten en big bands een begrip. De akoestiek is er optimaal, en het podium is net even groot als dat van de Warande in Turnhout, Kempens grootste theaterzaal.

20.08 uur dan: eerst een kort welkomstwoordje aan alle fans, leden, Elvis-vrienden en genieters van de muziek van Elvis.
20.15 uur: lichten doven, de toegangsdeuren achteraan klepperen nerveus om de laatkomers nog snel binnen te laten, en dan volgt het lijfthema van de King of Belgium Band: Clean Up Your Own Backyard. Twee opwarmertjes nog: Moody Blue en Fools Rush In met James naast hen, in de vleugels van het podium. Wéér gedimde lichten, een “booming voice” die door de speakers aankondigt: “Ladies and Gentlemen, From Shreveport Louisiana - the Master of Telecaster. Mister Guitar Himself. The One and Only JAMES BURTON!” en een stormachtig applaus voor “On Lead Guitar Is My Favorite Guitar Player” James Burton… Met z’n witte Fender Telecaster in de hand, en met z’n andere hand het publiek begroetend, stapte JB het podium op. “CC Rider!” riep iemand in de zaal, maar James wist dat het even zìjn show was en begon met een héérlijk snel gitaarnummertje uit het repertoire van Emmylou Harris als teaser: Oooh Las Vegas, het nummer dat zijn visitekaartje geworden is uit de tijd dat hij nog bij Emmy’s Hot Band speelde. Loepzuivere country-solo’s die meteen aangaven hoe de avond zou groeien: James voelde zich opperbest en besefte dat hij de ‘Main Man’ op het podium was. Nog dit: Emmylou Harris werd voor de gelegenheid vervangen door Claudia, één van de achtergrondzangeressen van de KOB-Band. Amper 17, en tijdens je podiumdebuut geflankeerd worden door James Burton. Er bestaan ergere dingen in het leven.

Voor de derde keer in drie nummers werd er van vocalist gewisseld: het was immers tijd voor Jenson Bloomer, de nummer één sfeermaker uit Groot-Brittannië. Dit keer kreeg die ene fan wél haar zinnetje, met een stomende versie van CC Rider. Volgden nog een resem ‘klassiekers’, die allemaal op maat van James’ gitaar gesneden waren: Love Me, Big Boss Man, Steamroller Blues (héérlijk, die dubbele solo!), Blue Suede Shoes, … en dan kwam al vlug het eerste hoogtepunt van de avond. James zette z’n sneeuwwitte gitaar (mét 14 k vergulde knoppen) weer in z’n staander en greep naar een dobro. Voor alle duidelijkheid: een dobro is een gitaar met een metalen klankkast, die een héél typisch countrygeluid voortbrengt. In Nashville geldt James tot op vandaag nog steeds als de meest gevraagde dobro-gitarist uit de stad. In z’n eigen collectie heeft hij een stuk of 15 exemplaren staan. “I just wish that Elvis would have asked James to play his dobro on stage”, zei Jenson Bloomer terecht. Van zodra JB de eerste akkoorden aansloeg van Funny How Time Slips Away ging er een golf van herkenning en emotie door de zaal. Dìt was het instrument dat de studio-opname zo typisch country maakte, en niemand ter wereld speelt de dobro met meer gevoel dan James Burton. James zelf, had de zaal in de palm van z’n hand. Solo op een krukje, dàt was pas een kippenvelmoment. Terecht veerde de zaal recht om deze Grote Meneer de staande ovatie te geven die hij verdiende. Jammer dat het bij dit éne dobro-nummer bleef, het was véél te kort. Maar James wilde een rockshow, en dat kreeg hij ook. Moeiteloos schakelde hij weer over op snelle rock ‘n’ roll, met Polk Salad Annie, Trying to Get to You en Big Hunk O’ Love.
Tot Jenson “See you in a little while” riep. Pauze, dus...

Met That’s all Right pikte de band de draad weer op waar die een half uurtje eerder was neergelegd. James vroeg en kreeg weer de spotlights, tijdens The Wonder of You, een briljante Burning Love en een snelle versie van Heartbreak Hotel met liefst twéé solo’s. Vakmanschap is meesterschap. Het feit alleen dat die twee solo’s tijdens de repetities niet ingecalculeerd waren, bewees dat James zich 100 procent oké voelde. Dat bleek ook toen hij z’n signature song van Ricky Nelson inzette, wéér met een fantastische dubbele solo in Hello Mary Lou. En nog meer “vreemd” werk, met Suzie Q,, het nummer dat hij samen met Dale Hawkins schreef toen hij amper 17 was. En ja hoor, wéér met een extra solo-moment. Wie gekomen was om te genieten van de klassebak James Burton, zat in Mol op z’n plaats. Maar hét absolute hoogtepunt van de avond (of één van de!) was toen Jenson heel kort aankondigde: “All over the world, James Burton is known for this…” waarna een fenomenale versie van Johnny B. Goode volgde. Vooraf had James nog gezegd dat hij “Johnny B.” zelden nog speelt zoals bij Elvis, met de gitaar tegen z’n achterhoofd. En nu, in Mol of all places, tilde hij de gitaar onverwacht de lucht in, en zette met de gitaar achter z’n hoofd een smetteloze solo neer waar letterlijk niémand kan aan tippen. Meer had het publiek niet nodig om massaal en als één man recht te springen. Zelfs Jenson Bloomer had moeite om door het applaus door te roepen; “Now you know why he’s the best guitar player in the world!”. Als iemand ooit op zoek gaat naar hét rockmoment van België, dan hebben de 500 bezoekers van de JB-show dat op zaterdagavond 11 oktober 2003 in Mol meegemaakt.

En nog was het niet gedaan. Natuurlijk volgde nog een lange versie van Suspicious Minds (ere wie ere toekomt: de mannen klonken het luidst!) en de vaste medley Mystery Train/Tiger Man, met weer die lekkere vingervlugge solo’s. James speelt ze zo makkelijk, dat het niet eens kunst lijkt. But have I got news for you…

Tegen de tijd dat Jenson Elvismatters alle succes toewenste, stond de halve zaal vooraan tegen het podium te drummen. Bloemen voor Jenson (die ze meteen het publiek ingooide) en natuurlijk voor de onbetwiste ster van de avond, Mr. James Burton. Een bisnummer kon onmogelijk uitblijven. Minutenlang zwol het applaus aan. Er werd met de voeten gestampt, op het podium geroffeld met de handen, en op de vingers gefloten. Een zucht van opluchting en geluk rolde door de zaal toen de bandleden opnieuw hun plaatsen innamen. “Are you ready for some Blues?” riep Jenson totaal overbodig. Natùùrlijk! Zonder repetitie zetten de KOB-band en James Reconsider Baby in, wat na alweer een lekkere solo naadloos overvloeide in een extra bluesy Merry Christmas Baby (wow, wat een lange prachtsolo!) om vervolgens in een reprise en finale van Steamroller Blues uit te monden. Wie daar onbewogen bij bleef, mist iets in z’n leven…

Even na half elf, maar véél te vroeg, floepten de zaallichten weer aan. James wou, na zich even opgefrist te hebben, “maximum een half uurtje” signeren. Foto’s was hij thuis vergeten, maar gelukkig waren er nog CD’s en boeken voorradig uit de shop van de fanclub. Het voorziene halfuurtje liep met een paar honderd man in de rij snel uit tot bijna anderhalf uur. Maar James bleef de vriendelijkheid zelve, en weigerde slechts één handtekening… op een elektrische gitaar. James en Fender hebben een rechtszaak lopen, zo vertelde hij, tegen een Amerikaanse verkoper die gesigneerde JB-gitaren op de markt brengt, en op aanraden van z’n advocaat mag James geen gitaren meer signeren. Sneu voor die ene bezoeker, die nota bene helemaal uit Zwitserland gekomen was met z’n gitaar…
“I really had a ball tonight, Ik heb me ontzettend geamuseerd”, zei James in de auto onderweg naar z’n hotel (waar hij nog een middernachtmaaltijd vroeg). “De organisatie zat perfect in mekaar, en zelfs zonder repetitie klikte het tussen de band en ons. Misschien moest er links en rechts wat bijgeschaafd worden, maar er hingen “good vibes” in de zaal, en dat is wat telt.”

Mochten we James terugwillen, dan moesten we maar bellen. Z’n gsm-nummer staat met gulden letters in ons telefoonboek geschreven. Deze avond was te mooi om niét over te doen.
- Peter Verbruggen