Hoeveel geluk kan een mensenleven aan? Die vraag flitst sinds 1959 voortdurend door het hoofd van Wolfgang Gehrmann. Hij was één van de weinige Europese fans die door Elvis uitgenodigd werd in z’n kamer in Bad Nauheim voor een aperitiefje. Een persoonlijk onderonsje met the King… Wie droomt daar niét van? ElvisMatters is verlekkerd op dit soort exclusieve zaken, en brengt als allereerste fanclub dit bijzondere ooggetuigenverslag mét de onuitgegeven! Nooit eerder werd dit verhaal neergeschreven, nooit eerder werden deze foto’s afgedrukt. Tot vandaag. We gaan – hoe kan het anders in dit jubileumjaar – 50 jaar terug de tijd in, when all was cool…

- Dirk Lang

Wij zijn in de jaren '50. De muziek werd door verveling geplaagd. Ze was ongeïnspireerd geworden; er kwam niets nieuws. De nieuwe generatie wilde andere muziek horen. Een nieuw soort muziek weliswaar – rock ‘n’ roll. En zo geschiedde op een dag, dat een jonge muzikant genaamd Elvis Presley in Amerika te voorschijn kwam.
Natuurlijk waren er op dat ogenblik reeds idolen zoals James Dean, maar Elvis was volledig verschillend van alles wat de Amerikaanse tieners voorheen gehoord hadden. Vanzelfsprekend was de eerste film van Elvis die ook in de Europese bioscopen uit kwam, verplichte kost voor alle fans van de “nieuwe muziek”. Ook van de partij, was Wolfgang Gehrmann, een jonge scholier met nauwelijks genoeg zakgeld om een inkomticket te betalen. Door middel van alle mogelijke bijverdiensten spaarde hij zich het geld bij elkaar voor de bioscoopkaartjes. Maar daar bleef het niet bij. In de winkels lagen steeds meer Elvis-platen. Er waren singles, maar vooral veel 78-toeren. De jonge fan Wolfgang Gehrmann verzamelde alles, voor zover dat maar mogelijk was.

Gehrmann was in die tijd de trotse bezitter van een koffergrammofoon die met de hand moest aangedraaid worden. Met dit apparaat hij met z’n vrienden, op een dag naar een jeugdhuis. Ze durfden alvast niet naar binnen gaan, omdat de leiding dit verboden had. “Deze muziek is bij ons niet toegestaan, de platen zijn obsceen”, kregen ze te horen. Maar niet ontmoedigd door zoveel onbegrip, begonnen ze alles buiten op te stellen, en op de muziek van Elvis Presley te zingen en dansen. Lang duurde het feestje niet. Jammer genoeg bevond het jeugdhuis zich recht tegenover een rustoord. Kort daarna werden Wolfgang en zijn vrienden opgepakt door de politie, wegens verstoring van rust. De jongeren werden korte tijd gearresteerd en mee naar het bureau gebracht. Het kwam zelfs tot een rechtszaak omwille van dit voorval waarbij ze weliswaar enkel tot een waarschuwing werden veroordeeld, en dat ze in de buurt van de ouderen deze muziek niet meer zouden spelen en hen storen.

Niet lang daarna kwam Elvis’ tweede film in de zalen en ging Wolfgang met z’n vriendenkliek, minstens 10 à 15 man, naar de bioscoop waar het er dan stevig aan toe ging voor de film begon. Ze bedachten de eigenaardigste dingen, een wekker laten aflopen bijvoorbeeld of trompetten laten schallen en dat soort onzin. Het was nu eenmaal de muziek van de kids in de jaren ’50, en Elvis gaf hen het gevoel vrij te mogen denken.

Het was al 1958 toen het gerucht dat Elvis Presley naar Duitsland zou komen voor z’n militaire dienst voor het eerst opdook. Het nieuwtje verspreidde zich als een lopend vuur: Elvis, “the king” Presley komt naar Duitsland! Alle radiozenders, alle kranten gaven berichten hierover. Eindelijk kon de Duitse jeugd hun idool van dichtbij zien, in levenden lijve ontmoeten en misschien een handtekening bekomen. Geld was weliswaar schaars, zeker bij de jeugd. Maar er werd samengelegd en Gehrmann had nog een oude motorfiets. Benzine was peperduur, maar ook daarvoor werd samengelegd. Zo kon er voor benzine betaald worden en als Elvis dan ook daadwerkelijk kwam, zouden ze met een groepje vrienden op de motorfiets naar Bad Nauheim rijden. Alles werd voorbereid, zo werden de rukzakken voorzien van verzorgingsgerei, fotoapparaten, stiften en dergelijke, en konden ze vertrekken.
Met hun oude motorfiets reden ze 240 kilometer tot in Bad Nauheim. Een hele prestatie in die tijd. Toen ze arriveerden stonden er al vele fans op Elvis te wachten voor dat wondermooie kleine huis, waarbij een bord hing: ”handtekeningen alléén ’s avonds van 19 tot 20 uur en niet te veel lawaai maken voor de buren”. En dus werd er gewacht, gepraat en gepicknickt op het gras. Het klikte moeiteloos met alle andere fans. Gehrmann kon het vooral goed vinden met een Oostenrijkse fan, die zich uitgaf als voorzitter van de Oostenrijkse fanclub. Deze jonge man had een fles wijn en geschenken voor Elvis meegebracht.

19 uur, n eindelijk was het grote moment aangebroken: Elvis kwam, begroette de fans, zette handtekeningen en liet zich fotograferen met fans, ook met Wolfgang Gehrmann. Maar het zou nog beter worden. Wolfgang overhandigde samen met zijn nieuwe Oostenrijkse vriend de wijn en de geschenken. Elvis bedankte ze hartelijk en vroeg hun:”Wel, willen jullie niet mee naar binnen komen en van de wijn proeven?”. De twee waren als aan de grond genageld. Waanzinnig, mee naar Elvis z’n kamer, natuurlijk wilden ze dat en volgden hem. Gehrmann kon het niet begrijpen, hij zette zich neer op de bank en kon nauwelijks wat drinken, laat staan iets zeggen. Zo onvoorstelbaar was dit alles. Elvis praatte met hen en zong wat, plaatste handtekeningen en liet zich uitgebreid met de twee jongens fotograferen.

Velen van de Elvis clan waren aanwezig, onder andere Lamar Fike en Vernon Presley. Lamar plaatste een handtekening op Gehrmanns lederen jas en later, voor ze vertrokken, kreeg Gehrmann ook nog een buitengewoon mooi geschenk. Elvis vroeg hem of hij hem een geschenk mocht overhandigen: “Ja natuurlijk, zeer graag, wat voor een geschenk?”.
Elvis verliet even de kamer en kwam weer binnen met een zwarte hoed, zette hem die op het hoofd alsof hij bedoelde: “Zo jongen, die zal je aan mij doen denken!”. Dat maakte hem echt uitzinnig. Een hoed van Elvis, wow. Ze vertrokken, helemaal van de kaart en reden huiswaarts met een onuitwisbare herinnering.
Wolfgang zou Elvis nadien nog tweemaal ontmoeten, handtekeningen op de gemaakte foto’s laten zetten en op boeken die hij had meegebracht. Maar het allereerste bezoek zou altijd het mooiste blijven. Zowel de hoed als de foto’s en alle handtekeningen zijn tot op heden bewaard gebleven, en worden met veel zorg gekoesterd in een privé verzameling.


Vertaling Geert Van Lommel
Met dank aan Markus Henfling