Wat was het een feest, daar in Mol. Voor het eerst in 27 jaar tijd stond de voltallige TCB Band opnieuw samen op het podium. Als echte makkers, vrienden, kameraden. Wie het geluk had om de reünie backstage mee te maken, voelde al voor de eerste noot van ‘Also Sprach Zarathustra’ dat dit een historisch concert zou worden. De sfeer in de kleedkamers was fantastisch. John haalde oude herinneringen op met James en Jerry, en wisselde familiefoto’s en adressen uit met Ronnie en Donna Tutt. Glenn D. liet zich graag fotograferen met John’s vrouw Terry en vertelde haar dat hij John’s boek in één ruk had uigelezen. Kortom: het beeld van vijf vrienden die na zoveel jaar opnieuw samenkomen. Wat rest, zijn de goede herinneringen, de straffe verhalen en de grappige anecdotes uit de tijd toen de Presley Road Show nog van stad naar stad trok, toen alles nog cool was.

“Kan je geloven dat we nog altijd zijn nummers brengen, na al die jaren”, vroeg Ronnie Tutt zich hardop af. “Sure”, reageerde John. “Dit worden de mensen nooit moe”. De nagel op de kop. Op het podium sloeg de vonk helemaal over. Een beetje onverwacht trapte John zijn set van 3 nummers op gang met “Party”, wat een symbolische zet bleek te zijn: “C’mon everybody, let’s party tonight!”. Volgden nog - vanzelfsprekend - “Early Morning Rain” en “His Latest Flame”. De staande ovatie die John vanaf het eerste ogenblik kreeg, deed hem zichtbaar goed aan het hart. En weer herhaalde hij zijn favoriete uitspraak: “It is VERY cool to be an Elvisfan”.
Twee keer een knats uitverkochte en laaiend enthousiaste zaal: de TCB Band zag dat het goed was, en genoot zelf van de eenmalige reünie. Speciaal voor wie een combicard gekocht had, en dus beide shows meemaakte, bracht de band op beide dagen een lichtjes aangepast repertoire. Zo sloop “Fire Down Below” wel in de tweede show, maar niet in de eerste. Omgekeerd, werd “You Gave Me A Mountain” wel gespeeld op zaterdag, maar niet op zondag - en zo waren er nog tal van nummers.
Eén ding was snel duidelijk: ook al zijn de TCB Boys niet meer van de jongste, de Hottest Band in the World heeft nog steeds niets van z’n unieke sound verloren. De onwaarschijnlijke sterke solo’s van James Burton tijdens meesterwerkjes als “Reconsider Baby”, “Steamroller Blues”, “Johnny B. Goode” én z’n fantastische spel op dobrogitaar tijdens “Funny How Time Slips Away” lieten echt niks aan onzekerheid over: James Burton, 66 jaar inmiddels, behoort met absoluut recht tot de supertop van de beste gitaristen ter wereld. En dan Ron Tutt, die op zaterdag en zondag opnieuw de drums bespeelde alsof hij 32 jaar terug de tijd werd ingeflitst, toen de camera’s draaiden voor de On Tour documentaire. Glenn D. Hardin, eeuwige grapjas, die van een korte pianopanne (gelukkig zo verholpen) gebruik maakte om het publiek te dirigeren tijdens “Love Me Tender” had het uitstekend naar z’n zin in Mol. “Fantastisch publiek, perfecte organisatie”, zei hij. Jerry Scheff tenslotte: een virtuoos op de Fender Bass, en wellicht de enige bassist ter wereld die een volle zaal ademloos in de ban kan houden door slechts enkele bass-snaren te beroeren tijdens z’n solo in “Johnny B. Goode”.

Wat een wereldprimeur moest zijn met een onuitgegeven reünie van Elvis Presley’s band, werd uiteindelijk veel meer dan dat: een hartelijke verbroedering voor 5 topmuzikanten en één groot muzikaal feest voor de meer dan duizend fans die hun weg hadden gevonden naar zaal Vito. Vrijwel alle Europese landen waren vertegenwoordigd, met zelfs één verre bezoeker die helemaal uit Amerika was overgevlogen.
Ook de Vlaamse pers kon dit spektakel niet onopgemerkt laten voorbijgaan. Alle Vlaamse kranten schreven over hét Elvis-event van het jaar, en het VRT-journaal besteedde op zondag en op maandag ruime aandacht aan de reünie, door de Belgische fanclub ElvisMatters. Voor wie het gemist heeft: de nieuwsclip en krantenknipsels staan nog enkele weken op onze site www.elvismatters.be.

Onze clonclusie: opdracht volbracht, opzet geslaagd. En als het van ons afhangt: méér van dat! Oktober 2005, here we come!